خواهران کانون اصلاح ماگدالین - THE MAGDALENE SISTERS

سال تولید : ۲۰۰۱
کشور تولیدکننده : ایرلند و انگلستان
محصول : فرانسس هیگسن
کارگردان : پیتر مولان
فیلمنامه‌نویس : پیتر مولان
فیلمبردار : نایجل ویلوبی
آهنگساز(موسیقی متن) : کریگ آرمسترانگ
هنرپیشگان : آن مری داف، نورا جین نون، دوروتی دافی، آیلین والش، مری مورای، بریتا اسمیت، نیلیس مک‌ماهون و جرالدین مک‌یوان
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۹ دقیقه


سال ۱۹۴۶، اسکاتلند. صومعهٔ ماگدالین جائی است که می‌گویند دختران جوان سرکش را خانواده‌ها به آن‌جا می‌فرستند تا اصلاح شوند. خیلی از دخترها را در این مکان به بهانهٔ ̎گناهانی̎ قابل مناقشه محبوس کرده‌اند و فیلم، حکایت تعدادی از این دخترها به‌عنوان نمونه است: ̎مارگارت̎ (داف)، که پس از هتک حرمت توسط پسرعمویش طی یک عروسی، به آن‌جا فرستاده شده؛ ̎رُز̎ (دافی) و ̎کریسپینا̎ (والش) که هر دو مجردند و ناخواسته بچه‌دار شده‌اند؛ و ̎برنادت̎ (نون) که بی‌بندوباری‌هایش، خشم و غضب مدیران یتیم‌خانهٔ قبلی‌اش را برانگیخته است. دیری نگذشته که آشکار می‌شود این کانون تربیت بیش‌تر زندانی با اعمال شاقّه است چراکه دخترها باید ساعت‌ها کار کنند و تحقیر فیزیکیِ بی‌پایانی را تحمل کنند و توسط ̎خواهر بریجت̎ (مک‌یوان) مورد اذیت و آزار قرار گیرند. وقتی تحقیر و توهین مدیران صومعه بالا می‌گیرد، دخترها نقشه می‌ریزند تا فرار کنند ولی هریک به این نتیجه می‌رسد که هرگز نمی‌تواند آن‌قدرها دور شود که دوباره در دام گستردهٔ راهبه‌ها نیفتد.
● مولان که در نقش یک دائم‌الخمر در نام من جو است (کن لوچ، ۱۹۹۷)، خیره‌کننده بود خیلی زود روی صندلی کارگردانی ـ که لابد آرزویش بوده ـ نشست. نتیجه یکی از تند و تیزترین فیلم‌ها دربارهٔ دارالتادیب‌های مسیحی دخترانه و اثری است که روی روح و روان و سرنوشت ساکنان‌شان می‌گذارد؛ فیلمی‌ که حاضر نیست دیدگاه خود را برای مخاطب عام تلطیف یا تعدیل کند. فیلم که مایهٔ جنجال در واتیکان و برندهٔ شیر طلای ونیز شد، عملاً فیلمی از نوع ̎زندان زنان̎ است که در آن زندانیان با کار سخت، شست‌وشو و تحقیر تاوان گناهان‌شان را می‌پردازند. این نظام بردگیِ مشروعِ واقعی تا دههٔ ۱۹۹۰ هزاران زن را در ایرلند تحت پوشش خود قرار داد و فیلم از طریق طیف شخصیت‌ها، گاهی بنیان‌های طبقاتی/ جنسی آن را هدف می‌گیرد. مولان توانسته از بازیگرانی که حسابی برای کارشان مایه گذاشته‌اند، بیش‌ترین بهره را ببرد ـ در میان آنان داف در نقش زنی که با او وارد دنیای ̎زندان̎ می‌شویم، دافی در نقش دختر حامله‌ای که پدرش او را به ̎خواهران ماگدالن̎ سپرده است و مک‌یوان در نقش خواهر روحانی پیر و ترسناک قابل اشاره‌اند ـ و از لحاظ نمایش تحقیر، آزار و ریاکاری کوتاهی نکرده است (و در یک صحنهٔ هوشمندانه که خواهر ̎بریجت̎ برای زنان، جلسهٔ نمایش فیلم ناقوس‌های سن مری لیو مکری، ۱۹۴۵، را ترتیب می‌دهد، تضادی دیدنی از اشک‌های راهبه‌های ارشد و نگاه نفرت‌آلود ̎زندانی‌̎ها به اینگرید برگمن خلق می‌کند). فیلم چنان کار را بر تماشاگرش سخت می‌گیرد که پایانش، تصاویری از آزادی، در حکم یک خلاصی لذت‌بخش از شکنجه‌ای خودخواسته است. مولان، معلوم نیست از کجا، حتماً دلِ پری داشته است!