قهرمانان گمنام

تاریخ بشر با جنگ بیگانه نیست. اما ما بر این عقیده ایم كه جنگ ما با تمام یا اغلب جنگ های تاریخ بشر تفاوت دارد. جنگ هایی كه در پی كشورگشایی، مال اندوزی، طمع برده داری، خودخواهی پادشاهان و امیران و والیان شكل گرفتند، چه ارزشی دارند؟ درباره ی جنگ هایی كه برای مردم شوربختی و تلخكامی و ویرانی و آشوب و فقر و مرض و جنون ارمغان آوردند چه می توان گفت جز این كه باعث تأسف و دل مردگی اند؟
ما در جنگ در پی كشورگشایی و مال اندوزی و طمع و برده داری و خودخواهی نبودیم، جنگ برای ما ایستادگی بود. ایستادگی ای كه اگر نبود، خوشبختی، شادكامی، آبادی، سامان، رفاه، سلامت جسمی و روحی ممكن نمی شد.
ما در جنگ در سایه ی پایداری مردم گمنامی زیستیم كه امروز دوباره به عمق گمنامی رفته اند. حتی سردارانی مانند همت و باقری كه نامشان را بر جاهای مختلف نهاده اند و كتاب ها درباره شان نوشته اند هنوز ناشناخته مانده اند. اگر كسی در این مورد شك دارد، از آنان كه دیده اند و بوده اند بپرسد.
این گمنامان قهرمان، نه دانشكده ی نظام دیده بودند، نه تجربه ی جنگ داشتند، نه میلی به تیرانداختن و كشتن و زخمی كردن. اینان بیش تر دوست داشتند در همان جایگاه پیش از جنگشان بمانند، گمنام زندگی كنند و بیش تر مفید باشند تا این كه دیده شوند. محمد ابراهیم همت معلمی دوست داشتنی بود، حسن باقری خبرنگاری جست وجوگر و فعال، دیگرانی هم كه ما دیدیم و شما دیدید كم وبیش از این دست بودند.
آن چه اینان را به جنگ و به دفاع و ایستادگی كشاند، دفاعی كه هم از منظر نظامی و هم از منظر انسانی در جهان بی نظیر بود، احساس وظیفه بود. احساس وظیفه نیز در تك تك اینان بر پایه ی ایمان شكل گرفته بود. اینان انسان هایی قائم به تكلیف بودند و احساس رسالتی عمیق داشتند.
انكار این كه ما امروز هر چه عزت و آبرو داریم در سایه ی ایمان آن بزرگواران به دست آورده ایم جز بی انصافی نیست. هر چند ایمان آنان ایمانی نبود كه سروصدا داشته باشد، بلكه بیش از سروصدا و ریا، ایمانشان به عمل صالح انجامیده بود. دعا كنیم ایمان ما نیز از این دست باشد و حاصلی مانند ایمان آنان داشته باشد.
محمد باقر قالیباف

منبع : روزنامه همشهری