زخم زیتون

ای فلسطین، با تو هستم. با تو که هر روز، روز توست. تویی که در بند مانده ای و ما برای رهایی ات، شعار می دهیم و دعا می کنیم و اطمینان داریم که روزی آزاد خواهی شد.
می خواهم بگویمت که ای فلسطین؛ تو هستی، زنده ای، چون جوانان و نوجوانانت هستند. آنهایی که با دست های پاک و معصومشان، از خاک تو سنگ می چینند و نثار شکارچیان اسرائیلی می کنند. چون شکوفه ها و گل هایت برای آزادی تو در خون می غلتند، تو وجود داری. چون همه برای بودنت حاضرند نباشند. چون درختچه هایت، هنوز هم زیتون می دهند. چون مسجدالاقصی و قبه الصخره، هنوز هم برپاجایند. چون؛ زندگی جریان دارد، همان طور که خون، در خیابان هاست. می گویمت که هیچ غمگین مباش، همه تو را به نام فلسطین می شناسند و فلسطین را سرزمین حماسه و خون. تو بمان؛ همان طور که تاکنون بوده ای، قوی و پابرجا.
... و تو ای اسرائیل؛
به یاد بیاور داستان داوود نبی(ع) و جالوت را. بترس از نوادگان داوود، تو با تانک ها و حتی سلاح اتمی ات نه تنها پیروز نمی شوی، که با سنگ هایی که در فلاخن ها جای می گیرد و به سمت سربازانت پرتاب می شود، نابود خواهی شد. و با تکرار تاریخ، به زودی پیکر بی جانت، چون افسانه دروغین هولوکاست به آتش کشیده خواهد شد.

«زهراقدوسی زاده، ۱۴ساله، قم»

منبع : روزنامه کیهان