پزشک خانواده کم شنوایی

برای بزرگسالان، كم شنوایی معمولاً یك فرآیند تدریجی است و غالباً شخص كم شنوا، آخرین نفری است كه به كم شنوایی اش پی می برد. افراد خانواده، همكاران و دوستان صمیمی، بیشتر اوقات از جمله نخستین كسانی هستند كه به مشكل شخص پی می برند. زیرا آنها باید گفته هایشان را مدام بازگو كنند. در ابتدا چنین حالتی به صورت گاه و بیگاه با بیان واژه چی به وسیله شخص شروع می شود، همچنان كه زمان سپری می شود، ضروری است كه گفته ها هرچه بیشتر برای وی تكرار شود. این فرآیند معمولاً چند سال به طول می انجامد، اما مشكل بعد از مدتی، به طور كاملاً ناگهانی توسط خود شخص احساس می شود.
● نشانه های كم شنوایی
▪ نشانه های كم شنوایی عبارتند از:
برای شنیدن مدام در تلاش هستید، احساس تنش عصبی فزاینده یا ناراحتی یا خستگی می كنید.
حس می كنید برای درك گفت وگو در جامعه یا محل كار تحت فشار هستید.
تصورتان براین است كه همه زیرلبی و آهسته سخن می گویند یا مردم آن گونه كه پیوسته عادت داشتند، واضح حرف نمی زنند.
بارها و بارها در درك سخنان، اشتباه می كنید یا نیاز دارید كه گفته ها تكرار شوند.
حس می كنید كه موقع شنیدن باید به سیمای گوینده خیره شوید.
صدای رادیو و تلویزیون را به اندازه ای بلند می كنید كه دیگران از زیادی آن شكوه می كنند.
دارای سابقه خانوادگی كم شنوایی هستید.
از مرض قند، قلب، تیروئید یا گردش خون رنج می برید.
با داروهای سمی گوش سر و كار داشته یا از آنها استفاده كرده اید.
عفونت های پیاپی گوش، وزوز دایمی گوش یا سرگیجه دارید.
● انواع كم شنوایی
اساساً كم شنوایی بر دو نوع است: یكی كم شنوایی انتقالی و دیگری كم شنوایی حسی ـ عصبی. تنها ۵ درصد مردم دچار كم شنوایی انتقالی اند. این گونه شنوایی ممكن است براثر جرم گوش، پاره شدن پرده گوش، نارسایی های پدید آمده حین تولد، آماس گوش میانی یا عوامل ارثی باشد. ضربه شدید وارده به سر و مرض تصلب سرخرگ نیز سبب كم شنوایی انتقالی می شود. بیماری یاد شده غالباً زمینه ارثی دارد و احتمالاً جراحی، برای رفع این نقیصه، مداوای مناسبی شمرده می شود.
امكان دارد كم شنوایی حسی ـ عصبی حاصل مشكلات و نارسایی های قبل از تولد و همچنین حین به دنیا آمدن، عفونت های ویروسی و باكتریایی (عفونت های دستگاه تنفسی سرخجه، مننژیت و جز اینها)، توارث، ضربه، قرار داشتن بیش از حد در معرض اصوات بلند، مصرف داروهای سمی گوش یا یك توده (تومور) خوش خیم در گوش داخلی باشد. نام دیگر كم شنوایی حسی ـ عصبی (كه ضمناً كری عصبی نیز خوانده می شود) در اغلب اوقات فقط یك پدیده طبیعی حاصل از افزایش سن است. این حالت، پیرگوشی نام دارد و به صورت ناهماهنگی میان سطح كم شنوایی و میزان درك فرد، خود را می نمایاند. این مساله عمدتاً پیامد ضایعه گیرنده های یاخته ای مژكدار ریز (میكروسكپی) در حلزون گوش پدیدار می شود كه عامل كم شنوایی، برگشت ناپذیرست. در اكثریت قریب به اتفاق بیماران چنانچه این یاخته ها (سلول ها)ی مژكدار با اصوات تقویت شده تحریك شوند، عملكرد خوبی دارند. حدود ۹۵ درصد كم شنوایان، دچار كم شنوایی حسی ـ عصبی اند. این مشكل را می توان با استفاده از سمعك درمان كرد و به طور كلی با جراحی یا دارو اصلاح كرد. كم شنوایی ۶۰ درصد افراد كم شنوای بیش از ۶۵ سال به حدی است كه باید از سمعك استفاده كنند.
● اثرات روانی كم شنوایی
كم شنوایی، گونه ای ناتوانی نادیدنی است. افراد مبتلا به آسیب شنوایی در جهانی زندگی می كنند كه سایران از جمله خانواده هایشان از آنان انتظار دارند خوب و طبیعی بشنوند. بیماران كم شنوا ممكن است احساس كنند كه مورد تمسخر قرار گرفته یا دست كم گرفته می شوند. همین طور امكان دارد دریابند كه از سوی خانواده، دوستان و نیز غریبه ها مدام آماج خشم و غیظ واقع می شوند.
تلاش برای اثبات این كه هیچ مشكلی نیست و حفظ ظاهر آنان را تحت فشار روحی فراوانی می نهد، براعصاب و نیروی شان فشار می آورد زیرا باید مدام مواظب باشند كه خیلی بلند صحبت نكنند، آنها باید برای شنیدن مكالمات كوشش زیادی بكنند و غالباً از لب خوانی سود جویند.
تعجبی ندارد چنانچه افراد كم شنوا در نهایت برآن شوند كه دیگر فعالیت های اجتماعی نداشته باشند، زیرا یارای مقابله با دشواری های آن را ندارند. چنانچه تصور می كنید دچار كم شنوایی هستید، به پزشك رجوع كنید و از وی بخواهید تا شما را به پزشك متخصص معرفی كند.

نقل از روز نامه اطلاعات بین المل

منبع : ادیولوژی