صدام همان صدام است!

چیزی عوض نشده، صدام همان صدام است با همان احساس صمیمیتی كه در كنار رامسفلد ـ بی این كه جنایاتش بر ضد بشر خیلی مهم تلقی شود ـ عكس یادگاری می گرفت؛ با همان جنایت هایی كه امروز با گستاخی به آنها افتخار می كند. اگرچه خط تبلیغاتی این است كه شركت تعاونی دولت های غربی به ریاست آمریكا، صدام را به دلیل جنایت هایش بركنار و محاكمه می كنند و او را «دیكتاتور پلید» می خوانند. اما وقتی صدام به صراحت گفت:« به استفاده از سلاح های شیمیایی برضد ایرانی ها افتخار می كند»، به این گفته صدام لبخند زدند و خاطرمباركشان هم آزرده نشد! و یادشان رفت كه همین چند روز پیش برای خدشه وارد شدن به افسانه هولوكاست چه یقه درانی كه نكردند و در دفاع از حقوق بشر و مبارزه بر ضد نسل كشی چه اشك تمساح هایی كه نریختند!
این شیوه كهن آنهاست ، غربی ها تا دیروز با عنوان عمران و آبادانی به استعمار ملت های دیگری می پرداختند و امروز با شعار حقوق بشر، آزادی ، دموكراسی و ... میدانداری می كنند و چه كسی است كه نداند چشم آنان به ذخایر وثروت ملت هاست. هنوز سند سیاست گذاری « نقش چالش های سیاست راهبردی انرژی برای قرن بیست و یكم» كه دیك چنی آن را تدارك دید و اقتصاد آمریكا را در قرن جدید با بحران عظیم انرژی مواجه دانست و دسترسی آسان به میادین نفتی را یكی از راه حل های آن اعلام كرد ، از كارتابل روزانه دولتمردان ینگه دنیا خارج نشده است. صدام به عنوان دیكتاتور عنان گسیخته ای كه می توانست جریان نفت را از خاورمیانه به بازارهای غربی مختل كند تهدیدی برای اقتصاد آمریكا و متحدان غربی اش بود و در همین سند كه در آوریل ۲۰۰۱ تهیه شده، آمده است «مردم آمریكا كماكان خواستار انرژی فراوان و ارزان بدون فداكاری و ناراحتی هستند». برای آمریكایی ها جنایت های صدام اهمیتی ندارد كما این كه جنایت های طالبان و القاعده برایشان آزاردهنده نیست.
بن لادن و القاعده میلیاردها دلار از آمریكا كمك گرفتند، ریگان در ۱۰ مارس ۱۹۸۲ اعلامیه ۴۹۰۸ را منتشر كرد و ضمن آن به افتخار طالبان، بن لادن و القاعده ، روزی را به نام «روز افغانستان » نامید و آن را گرامی داشت و به پاس رشادتشان ، آن اعلامیه را به صورت قانون به تصویب رساند.
ریگان به بن لادن سلاح داد و او را «پدر افغانستان» نامید. رهبران طالبان را «پدران بنیانگذار » خواند و در دفاع از آنان گفت:« طالبان نه تروریست ، بلكه مبارزان آزادی بخشی اند كه به خاطر شجاعت شگفت انگیزشان ، سزاوار حمایت هر آمریكایی اند». امروز هم چیزی عوض نشده و صدام در صحنه دادگاه با گستاخی اعلام می كند:«نسبت به استفاده از سلاح های شیمیایی، برضد ایرانی ها، افتخار می كنم» و با هیچ عكس العملی هم مواجه نمی شود. دادگاه فعلی صدام به عنوان تنها مرجع رسیدگی به جنایت های وی، خود را واجد صلاحیت برای رسیدگی به جنایت های جنگی دیكتاتور عراق نمی داند و با دستاویز قراردادن عطف به ماسبق نشدن مواد استنادی و جرمی كه در اساسنامه رسیدگی به جنایت های تصمیم گیران سیاسی و نظامی در مخاصمات مسلحانه دادگاه بین المللی كیفری (ICC) به آنها تصریح شده است، از خود سلب مسئولیت می كند و خود را دادگاه تعقیب كیفر خواست های اتباع كشور عراق می داند كه نسبت به جنایت هایی كه در خاك این كشور اتفاق افتاده مسئول است. براین اساس دادگاه فعلی صدام، دادگاهی با صلاحیت عادی است كه كاری به جرایم جنگی و جنایت بر ضد صلح و نسل كشی ندارد و اختیارات خود را در چارچوب اختیارات شورای امنیت سازمان ملل برای حفظ صلح و امنیت بین المللی می داند و چون در شرایط فعلی، صدام را تهدیدی برضد صلح و امنیت بین المللی نمی داند، از همین رو به جنایت های جنگی صدام و رژیم بعث عراق رسیدگی نمی كند، بلكه فرصتی به وجود می آورد تا جنایتكاری همچون صدام، گستاخانه به جرم خود اعتراف و از آن مهم تر به آن افتخار هم بكند.

منبع : روزنامه ایران