ابو احمد محمدبن احمدبن ابراهیم عَسّال اصفهانی

جنسیت: مرد
تولد و وفات: (۲۶۹ -۳۴۹) قمری
محل تولد: مشخص نیست.
شهرت علمی و فرهنگی: قاضی ، حافظ ، محدث ، قاری ، مفسر ، فقیه و مورخ
از شیوخ خود: پدر او و ابو مسلم کجّی و محمدبن ایوب‌بن ضریس رازی و ابوبکربن ابی عاصم و محمدبن اسد مدینی و حسن سرّی و ابراهیم حلوانی و بکربن سهل دمیاطی و همچنین از شیوخ شهرهای اصفهان و همدان و بغداد و کوفه و بصره و حرمین و واسط و ری و خوزستان حدیث شنید. قرآن را بر استاد ابو عبدالله محمدبن علی اصفهانی تلاوت کرد. پسر وی ابو عامر عبدالوهاب که از بزرگان اصفهان بود بر پدر خود ابو احمد عسّال تلاوت نمود. عسّال سفری به بغداد رفت و در آنجا حدیث گفت. فرزندان محدث او به‌نام‌های: ابو جعفر احمد و ابو اسحاق ابراهیم و ابوالحسین عامر و ابوبکر عبدالله از وی حدیث روایت کرده‌اند. ابن عدی و ابن مردویه و ابن منده و ابن مقری نیز از راویان او هستند. او را یکی از پیشگامان حدیث توصیف کرده‌اند. خود او گفته که در قراآت قرآن پنجاه هزار حدیث در حفظ داشته است. گفته‌اند که او "تفسیر" بزرگی را از حفظ املا کرد ، و همچنین در اردستان چهل هزار حدیث را از حفظ املاء کرد و چون به شهر خویش بازگشت و مقابله کرد املاء خویش را صحیح یافت. ابن منده گوید که دوبار دور دنیا را گشته اما مانند عسّال ندیده است. او مدتی عهده‌دار منصب قضای اصفهان بود. از آثار وی: "تفسیرالقرآن"؛ "التاریخ"؛ "المعرفهٔ فی‌السنهٔ"؛ "احادیث مالک"؛ "الرقائق"؛ "کرامات الاولیاء"؛ "معجم‌الشیوخ"؛ "غسل‌الجمعهٔ"؛ "القراآت".

منبع : مطالب ارسالی