دوشنبه, ۱۷ اردیبهشت, ۱۴۰۳ / 6 May, 2024
مجله ویستا

امای شیرین، بوبهٔ عزیز - SWEER EMMA, DEAR BOBE


سال تولید : ۱۹۹۲
کشور تولیدکننده : مجارستان
محصول : لایوش اواری و گابریلا گروس
کارگردان : ایشتوان سابو
فیلمنامه‌نویس : آندره آ وسیتس
فیلمبردار : لایوش کولتای
آهنگساز(موسیقی متن) : تیبور بورنائی، فرو ناگی و میهالی موریتس
هنرپیشگان : یوهانا تر استیگه، انیکو بورچوک، پتر آندورائی، اوا کره‌کش، ارژی گال، هدی تمسی، ایرن بودیش
نوع فیلم : رنگی، ۸۱ دقیقه


ـ ̎اما ̎ (تر استیگه) و ̎بوبه̎ (اینکو بورچوک) پس از نقل مکان به بوداپست، به امید زندگی بهتر، در یک هتل محقر هم اتاقی می‌شوند و سعی می‌کنند به عنوان معلم زبان تأمین معاش کنند، در عین حال که ناگزیرند کارهای دیگری هم در ساعت‌های فراغت انجام دهند. ̎اما ̎ به ̎استفانیچ̎ ( آندورائی)، مدیر مدرسهٔ محافظه کار و متأهل علاقمند می‌شود، ̎بوبه̎ نیز با مردان غریبه در خیابان همراه می‌شود. ̎اما ̎ به رغم مشکلات مالی حاضر نیست به روستا بازگردد و در عین حال مایل هم نیست مثل هم قطارانش نقش‌های بی‌پرده در فیلم‌ها بازی کند. یک شب پلیس سر می‌رسد و ̎بوبه̎ را به جرم دلالی مواد مخدر و خیابان گردی بازداشت می‌کند و ̎اما ̎ی متحیر و سرگردان تمام کوشش خود را در دفاع از او به خرج می‌دهد که به جائی نمی‌رسد و ̎استفانیچ̎ هم از او حمایت نمی‌کند. ̎بوبه̎ یک روز بر می‌گردد و خودش را از پنجره به بیرون پرتاب می‌کند. ̎اما ̎ که متقاعد شده مرگ را چاره نیست، به روزنامه‌فروشی در خیابان رو می‌آورد.
ـ امای شیرین، بوبهٔ عزیز مجموعه‌ای از تک‌گوئی‌های، کند و کاوها و بیراهه‌های داستانی است که سخت می‌کوشد به انسجام دست یابد. ̎اما ̎ کابوسی مکرر دارد که در آن خود را برهنه و بی‌پناه می‌یابد و در واقعیت و ساعت‌های بیداری هم خود را با محیطی سرد و کینه‌توز روبه‌رو می‌بیند. همه نسبت به او حالتی تهاجمی دارند؛ از تجاوزگر تا پلیس تا همکارش. در مجارستان جدیدی که از چنگ کمونیسم رها شده است، هنوز همه به دنبال نیروی الهامی جایگزین می‌گردند و تنها چیزی که دارند خوش‌بینی است. ضعف فیلم تا حدی در برخورد با شخصیت ̎بوبه̎ است که شیوهٔ زندگی‌اش دور از نظر تماشاگر می‌ماند و بیشتر مثل همزاد مفروضی برای ̎اما ̎ به نظر می‌رسد که سرانجام قرار است با افشای کج روی‌هایش، ̎اما ̎ را شوکه کند. مثل فیلم قبلی سابو، ملاقات با ونوس (۱۹۹۱)، موسیقی کلاسیک (در اینجا از روبرت شومان) نقش عامل پیروزی روحی را ایفا می‌کند.