آن‌سوی ابرها - PAR-DELA LES NUAGES

سال تولید : ۱۹۹۶
کشور تولیدکننده : فرانسه، ایتالیا و آلمان
محصول : استفان چالگادیف، آرلت دانی و فیلیپ کارکاسون
کارگردان : میکل آنجلو آنتونیونی
فیلمنامه‌نویس : ویم وندرس، تونینو گوئرا و آنتونیونی بر مبنای کتابی نوشتهٔ آنتونیونی.
فیلمبردار : آلفیو کونتینی و روبی مولر
آهنگساز(موسیقی متن) : لوچو دالا، لوران پوتی‌گران، وان موریس و یوتو
هنرپیشگان : جان مالکوویچ، ونسان پرز، سوفی مارسو، ایرنه ژاکوب، پیتر ولر، فانی آردان، کیم روسی استوارت، اینس ساستر، کیارا کازلی، ژان رنو، ژان مورو و مارچلو ماسترویانی.
نوع فیلم : رنگی، ۱۱۵ دقیقه


کارگردانی (مالکوویچ) تلاش می‌کند برای ساختن فیلم بعدی خود برنامه‌ریزی کند. او چندین داستان دربارهٔ زنان و مردانی که آنان را دوست دارد در نظر گرفته است. ̎سیلوانو̎ (استوارت) با ̎کارمن̎ (ساستر) آشنا می‌شود و بلافاصله با او قرار ملاقات می‌گذارد، اما با وجود کششی که به او دارد، نمی‌تواند احساس واقعی خود را نسبت به او بیان کند. کارگردان در خیابان زنی را (مارسو) به‌طور جدی تعقیب می‌کند اما وقتی با او دیدار می‌کند، با همهٔ کششی که نسبت به هم احساس می‌کنند، نمی‌توانند رابطه‌ای را شکل دهند. ̎روبرتو̎ (ولر) و همسرش، ̎پاتریشا̎ (آردان) باید با خشم‌شان در مورد بی‌وفائی‌شان به یکدیگر و مشکل دل‌باخته‌های‌شان، ̎اولگا̎ (کازلی) و ̎کارلو̎ (رنو) کنار بیایند؛ و ̎نیکولو̎ (پرز) در همان نظر اول دل‌باختهٔ زن جوانی (ژاکوب) شده، در حالی‌که نمی‌داند او می‌خواهد راهبه شود...
● آنتونیونی در آن‌سوی ابرها به روال بهترین فیلم‌هایش استادانه به جست‌وجوی معنای روابط انسانی می‌پردازد. فیلم مرکب از چهار داستان با موضوع برخوردهای تصادفی است که می‌تواند به عشق بینجامد. تأثیرگذارترین داستان‌ها ایپزودهای اول و آخر هستند. به‌نظر نمی‌آید که فیلم ساختهٔ کارگردانی هشتاد و سه ساله است که سکته‌ای فلج‌کننده را پشت سر گذاشته است. همسر آنتونیونی حرف‌های کارگردان را که دچار مشکل تکلم بود، به بازیگران و گروه فیلم‌سازان می‌رساند و او با هم‌کاری وندرس (که در عنوان‌بندی، سازندهٔ مقدمه و مؤخره فیلم معرفی شده است) فیلمی متفکرانه، غم‌انگیز و حتی گاهی بازیگوشانه ارائه می‌دهد. فیلم مملو از امضاهای بصری آنتونیونی، به‌خصوص در استفاده از درها و پنجره‌ها در حکم قاب‌هائی درون قاب فیلم است. آن‌سوی ابرها صحنه‌ای زیبا با حضور ماسترویانی و مورو دارد که جاندار در صحنه‌ای است که سی‌سال پیش از این در شب آنتونیونی بازی کردند. بالاخره در صحنه‌ای که احتمالاً وندرس کارگردانی کرده ولی مشخصاً تحت‌تأثیر آنتونیونی است، دوربین حرکت رو به بالائی بر دیوار هتل انجام می‌دهد و به چهار اتاق می‌نگرد. مالکوویچ در فیلم، بدل خود آنتونیونی است. او و مارسو در اپیزود دوم زوج جذابی را تشکیل می‌دهند. به‌نظر می‌رسد که ولر و آردان در نقش زوج بورپوای ناراضی چندان متقاعدکننده نیستند، در عوض صحنه‌های مشترک آردان و رنو فوق‌العاده‌ است.