بی‌اعتنایی به مخاطبان‌

موسیقی ایرانی بویژه موسیقی سنتی به دلیل خصوصیات شکلی و محتوایی آن، نیازمند ارتباط نزدیک‌تر نوازنده و شنونده است. در زمانی نه چندان دور، نوازندگان و خوانندگان تنها در حلقه کوچک مشتاقان می‌نشستند و به هنرنمایی می‌پرداختند؛ در واقع این موسیقیدانان، هنر خود را برای جمع کوچکی عرضه می‌کردند.
ساختار سازهای ایرانی و صدادهی آنها و نیاز به ارتباط و همدلی نوازندگان و شنوندگان و درونگرا بودن این موسیقی، نشانگر آن است که اجرای مطلوب موسیقی ایرانی نیازمند محیطی آرام و مناسب است.
اجراهای اخیر گروه‌های موسیقی مولوی و شمس در نیاوران و سعدآباد، نشان داد که برگزاری کنسرت در فضاهای باز و آزاد به‌هیچ‌وجه تجربه موفقی نبوده است.
تعداد زیاد ردیف صندلی‌های چیده شده، رفت و آمد مستمر و آزادانه افراد در میان صندلی‌ها، شلوغی بیش از حد جلو و اطراف صحنه، آلودگی صوتی محیط، صدابرداری بد و مدیریت نادرست هدایت مخاطبان هنگام ورود و خروج را باید از ضعف‌های عمده این اجراها دانست.
این نقص و کاستی‌‌ها در ۴ شب اجرای گروه شمس در کاخ سعدآباد بیشتر از نمونه‌های مشابه به چشم آمد. تماشاگرانی که در بال سمت چپ ردیف صندلی‌ها نشسته بودند، به دلیل زاویه دید و موانعی نظیر چند درخت و داربست‌های فلزی، نه تنها دید مناسبی به صحنه اجرا نداشتند، بلکه تصاویر تلویزیون بزرگ نصب شده در محل کنسرت را هم نمی‌دیدند.
بر این ضعف‌ همچنین باید صدابرداری نامناسب و استقرار نادرست‌ باندهای صوتی را افزود که در پاره‌ای اوقات گوش مخاطبان را می‌آزرد. این نقایص، یک سوال اساسی را برای مخاطبان مطرح می‌کند که هزینه بالای بلیت بابت کدام امکانات است؟
رونق گرفتن کنسرت‌های موسیقی در ۲ سال اخیر را اگر چه باید به فال نیک گرفت، اما نباید فراموش کرد که بی‌اعتنایی به تماشاگران و علاقه‌مندان می‌تواند در آینده‌ای نه چندان دور شرایطی را فراهم آورد که این گروه‌ها دیگر نتوانند به استقبال چند هزار نفری مخاطبان از یک کنسرت موسیقی ایرانی ببالند.
مدیران هنری وزارت ارشاد، خانه موسیقی و دیگر نهادهای مرتبط و البته خود گروه‌های موسیقی باید با برنامه‌ریزی مناسب نگذارند تا اشتیاق مردم به استقبال از کنسرت‌های موسیقی به سردی گراید و مهم‌تر از آن مخاطبان به این نتیجه برسند که از علاقه‌شان به موسیقی و هنر هم سوءاستفاده می‌شود.

مهدی یاورمنش‌

منبع : روزنامه جام‌جم