سیسکو برای نوآوری پول خوبی می‌دهد

رقابت‌هایی که از طرف امثال مایکروسافت و Virgin‌ متوجه سیسکو می‌شود، باعث شعله‌ور شدن نوآوری و جذب اشخاص ایده‌پرداز از سراسر جهان در این شرکت شده است
Bean Cup‌ یک قهوه‌خانه آرام و کوچک در بخش جنوبی شهر ایندیاناپولیس است. آنجا را باید دورترین مکان از سیلیکون‌ولی و فناوری از لحاظ فرهنگی دانست. این قهوه‌خانه درست میان یک استودیوی هنری به نام Arthur Murray Dance‌ و یک سالن زیبایی تعطیل، واقع شده است.
اما Bean Cup‌ شباهت کمی به فضاهای کار-بازی چند طبقة شرکت‌های بزرگ فناوری دارد که برنامه‌نویس‌ها در آنها تمام شب را به خلق محصولات مختلف سپری می‌کنند؛ محصولاتی که خودشان امیدوارند به داغ‌ترین محصول آینده در دنیای فناوری تبدیل شود. اما همه اینها مانع نمی‌شود که داگلاس کار، یک کهنه‌سرباز، در داخل قهوه‌خانه Bean Cup به دنبال رؤیاهای فناورانه مربوط به خودش نباشد.
آقای کار و دوستانش هفته‌ای یک بار دور هم جمع می‌شوند و روی پروژه نرم‌افزاری خودشان کار می‌کنند. این پروژه در مسابقه‌ای که با پشتیبانی شرکت سیسکو برگزار شده بود به مرحله نهایی راه یافته است. هدف از این مسابقه که I-Prize نامیده شده، یافتن ایده‌ای است که قابلیت تبدیل شدن به مبنای کار یک واحد کسب‌وکار جدید را داشته باشد.
آقای کار یکی از هزار و صد داوطلبی است که از یک‌صد و چهار کشور جهان در این رقابت شرکت کرده و فقط دوازده تا از ‌آنها به مرحله نهایی رسیده‌اند. کار چهل ساله پدر دو نوجوان است. او هنوز هم از اینکه توانسته تا اینجا پیش بیاید در شگفتی است و می‌گوید: «این یک رقابت بین‌المللی است که توسط یک شرکت بزرگ برگزار شده و بنابراین هر کسی احتمال پیروزی خود را ضعیف می‌داند.» برنده این مسابقه در ماه جاری اعلام خواهد شد.
● اشتراک ایده‌ها
مسابقه نوآوری سیسکو فقط یکی از ده‌ها مسابقه‌ای است که در سال‌های اخیر توسط شرکت‌های بزرگ برپا می‌شود. هدف از این مسابقه‌ها حمایت و تشویق نوآوری است. برای نمونه مایکروسافت سالانه ۲۵ هزار دلار پاداش نقدی به یک تیم دانش‌آموزی می‌دهد که با استفاده از فناوری یک مشکل در دنیای واقعی را حل کنند.
استفاده از پول برای تشویق به نوآوری کاری جدید نیست. تاریخ‌دانان اعتقاد دارند که اولین نمونه از چنین کاری به سال ۱۷۱۴ باز می‌گردد که در آن دولت انگستان بیست هزار پاوند جایزه برای کسی در نظر گرفت که بتواند طول جغرافیایی یک کشتی را در هر جای کره زمین محاسبه کند. (این جایزه ۵۹ سال بعد رسماً به برنده اهدا شد.)
ولی تعداد جوایز مربوط به فناوری از سال ۲۰۰۴ چند برابر شده و موقعیتشان هم تغییر کرده است. در سال ۲۰۰۴ یک طراح فضا‌پیما به نام برت روتان و یکی از دو مؤسس مایکروسافت به نام پل آلن موفق شدند با ساختن SpaceShipOne برای اولین بار یک شرکت خصوصی را به‌عنوان سازنده فضاپیما مطرح کنند.
این طرح برنده جایزه Ansari X‌ به مبلغ ۱۰ میلیون دلار شد. این بیشترین مبلغی است که مؤسسه X Prize تاکنون به یک طرح پرداخت کرده است. جایزه Ansari X توسط انوشه و امیر انصاری، کار‌آفرینان ایرانی، پشتیبانی مالی می‌شود. در سال گذشته رئیس شرکت Virgin Group مبلغ جایزه تعیین شده توسط خودش برای ابداع راهی به منظور حذف گازهای گل‌خانه‌ای را به ۲۵ میلیون دلار رساند.
البته نوآوری جایگزین فرایند تحقیق و توسعه نمی‌شود که کاری پرزحمت و گران‌قیمت برای شرکت‌های فناوری است. ولی شرکت‌های فناوری آن را روشی نسبتاً کم‌خرج برای جذب ایده‌های ارزشمند از سرتاسر جهان می‌دانند. جایزه I-Prize‌ سیسکو از پروژه I-Zone این شرکت متولد شد. I-Zone‌ یک محیط کاری تحت وب است که کارمندان سیسکو می‌توانند ایده‌های جدید خود را در آن وارد کنند.
دیوید سیه، رئیس بازاریابی در واحد فناوری‌های نوین سیسکو و گوئیدو ژوره، مدیر ارشد اطلاعاتی این واحد، کل کارهای مربوط به برگزاری مسابقه را در سی روز و با بودجه‌ای اندک انجام دادند. این دو نفر برای برگزاری پروژه از کمک‌های سایت BrightIdea.com بهره‌مند شدند. این سایت یک سرویس اشتراک‌گذاری و همکاری روی ایده‌ها است که کاربرانش می‌توانند با بقیه به بحث و گفت‌گو بپردازند و حتی همکاران خود را ملاقات کنند.
برندگان مرحله نهایی جایزه I-Prize از ده کشور مختلف در پنج قاره جهان هستند:
جرمی براون، یک کارگر ۲۱ ساله کانادایی است که بعد از نه ساعت کار روزانه به خانه می‌آید و روی پروژه گروهی‌اش که به شبکه‌های خانگی مربوط می‌شود کار می‌کند.
آنا گوشن ۳۱ ساله از آلمان در مسابقه شرکت کرده است. او به‌عنوان یک مشاور دانش‌آموزان کار می‌کند و ایده‌اش مربوط به سیستمی جدید برای مصرف و توزیع انرژی است که خطوط انتقال نیرو را امن‌تر و بهره‌ورتر می‌کند.
حتی از ایران، کره‌شمالی و جزایر کوکوس هم ایده‌هایی به سیسکو رسیده است. ژوره می‌گوید: «ما از این طریق در مدت زمان فقط دو ماه بیش از آنچه در طول یک سال و نیم در سیسکو ایده‌های جدید خلق می‌شود، ایده به دست آوردیم. این موضوع برای مسابقه‌ای که فقط در وبلاگ‌ها و به صورت دهان به دهان تبلیغ شده اصلا بد نیست.» ژوره در ادامه سخنانش می‌گوید: «بازارهای زیادی در دنیا وجود دارد و از هر یک ایده‌های نوینی ظهور می‌کنند. هیچ کشور خاصی روی ایده‌های جدید انحصار ندارد.»
● پس‌زمینه غیر‌معمول
اعضای گروه آقای کار (Karr) متشکل است از خودش، آقای جیسون کار (Carr) سی و هفت ساله‌ که در کار قهوه‌خانه با خودش شریک است، و زوجی به نام‌های یبل و کارلا داوسون. گروه برنده، یک جایزه نقدی دویست و پنجاه هزار دلاری و فرصتی برای ساختن یک واحد تجاری کامل بر اساس فناوری خود را خواهد داشت.
سیسکو اعلام کرده است که تا سقف ۱۰ میلیون دلار در یک بازه زمانی ۳ ساله روی ایده‌ای که برنده این مسابقه شود سرمایه‌گذاری خواهد کرد.
برای کار(Karr)، کار (Carr)، و داوسون‌ها راه انداختن یک شرکت بر اساس ایده‌شان تاکنون یک رویا و دور از دسترس بوده است. آقای کار می‌گوید: «ما زندگی متوسطی داریم. من نمی‌توانم سراغ پدرم بروم و تقاضای یک میلیون دلار پول بکنم.»
آقای کار مدیر ارشد فناوری شرکت Patronpath‌ است. این شرکت به رستوران‌ها در راه انداختن سیستم سفارش غذای آنلاین کمک می‌کند. او ایدة خودش را از مشکلی که کاربرانش اغلب با آن روبه‌رو می‌شدند گرفته است. صاحبان رستوران‌های کوچک در حال رو آوردن به سیستم‌های نقطه فروش (Pos‌) هستند که می‌تواند بسیار گران باشند و در بعضی موارد تا هجده هزار دلار روی دست صاحب یک رستوران کوچک هزینه می‌گذارند.
ایده آقای کار این است که سیسکو چنین سیستم‌هایی را به صورت تحت وب و با حق اشتراک ماهانه ارائه بدهد. به این ترتیب رستوران‌های کوچک می‌توانند هزینه را در یک بازه زمانی نسبتاً طولانی تقسیم کنند. از سوی دیگر سیسکو در بازاری که به تخمین کار، ۶ میلیارد دلار ارزش دارد وارد می‌شود.
پیتر دایماند، مدیرعامل بنیاد X Prize‌ می‌گوید: «پیشرفت‌های واقعی وقتی اتفاق می‌افتند که از یک دیدگاه کاملاً تازه به یک صنعت نگاه کنیم. اصلاً مهم نیست که به چه دانشگاهی رفته‌اید، چه مدرکی دارید، و در کدام سازمان دولتی کار می‌کرده‌اید. ایده‌های بدیع سراغ هر کسی می‌آیند.»
بهترین شاهد برای این حرف خود آقای کار است. او هنوز هم هیچ مدرک دانشگاهی‌ای ندارد، ‌اگرچه به مدت شش سال در کلاس‌های شبانه دانشگاه Tidewater Community‌ شرکت می‌کرده است. او بعد از جدایی از ارتش و قبل از مهاجرت به ایندیانا به مدت شش سال به عنوان مدیر بانک اطلاعات بازاریابی روزنامه Virginian Pilot کار می‌کرده است. او علاوه بر کار اصلی‌اش دو شبکه اجتماعی را نیز اداره می‌کند. یکی از این دو مختص کهنه‌سربازهای جنگ است. او همچنین در مورد بازاریابی فناوری وبلاگ می‌نویسد و به یک شرکت در امور مربوط به رسانه‌های اجتماعی مشاوره می‌دهد. او به تازگی به صورت داوطلبانه عضو گروهی شده که قصد دارند مسابقات فینال بیس‌بال آمریکا را در شهر ایندیاناپولیس برگزار کنند.
● تعادل میان موفقیت و شکست
اگرچه مسابقه‌های نوآوری می‌توانند روشی کم‌خرج برای تولید ایده‌های نوین باشند، اما مشکلات مربوط به نیروی انسانی و مسائل حقوقی هم از ‌آن جدایی‌ناپذیر هستند. سیه و ژوره می‌خواستند شرکت‌کنندگان را مطمئن کنند که با شرکت در مسابقه مالکیت معنوی ایده‌های خود را از دست نخواهند داد؛ حتی اگر برگزیده نشوند.
مسائل دیگری نیز وجود داشت که باید در نظر گرفته می‌شد. برای نمونه اینکه هر ایده ارائه شده واقعاً به ارائه‌دهنده‌اش تعلق داشته باشد و اینکه برنده مسابقه یک مجرم سابقه‌دار نباشد. بنابراین سیسکو چند روش برای جلوگیری از کلاه‌برداری در نظر گرفت و به عموم شرکت‌کنندگان اطلاع داد که اگر ایده‌شان از مرحله مقدماتی عبور کند باید سلیقه‌شان مورد بررسی قرار بگیرد.
البته در آخر همه چیز هم طبق برنامه‌های سیسکو پیش نرفت. سایت I-Prize در ابتدا به شرکت‌کنندگان اجازه می‌داد از طریق سایت نشانه‌گذاری Digg به ایده‌های یکدیگر امتیاز بدهند. ولی پس از مدتی مدیران سیسکو متوجه شدند که تعدادی از کاربران سعی دارند از طریق نشانه‌گذاری‌های جعلی سیستم را فریب بدهند. بنابراین سیسکو تصمیم گرفت که برای گزینش مراحل نیمه‌نهایی و نهایی از رأی شرکت‌کنندگان استفاده نکند.
بزرگ‌ترین چالش در برگزاری چنین مسابقاتی این است که دستیابی به جایزه آن‌قدر مشکل باشد تا فقط نوآوری‌های حقیقی به آن دست پیدا کنند. از سوی دیگر شرایط نباید آن‌قدر مشکل باشند که دستیابی به جایزه غیر‌ممکن شود. هر چه چالش بزرگ‌تر باشد افراد بیشتری شرکت خواهند کرد و شکست خواهند خورد.
شرکت Northrop Grumman مسابقه ساخت سفینه قابل فرود بر روی ماه را تحت فعالیت‌های بنیاد X Prize‌ پشتیبانی مالی می‌کند. این جایزه دو میلیون دلار ارزش دارد. برای پیروزی در این مسابقه یک سفینه باید از شبیه‌سازی فرود روی سطح ماه و مدار ماه موفق بیرون بیاید.
جان کارمک، مؤسس شرکت id Software سازنده بازی‌های ویدیویی موفقی مانند Doom‌ و Quake‌ در سال ۲۰۰۶ و ۲۰۰۷ تا حدود بسیار زیادی به بردن جایزه نزدیک شد اما پاره‌ای مشکلات فنی مانع به تحقق پیوستن این رویای دیرینه او شدند. سازمان‌دهندگان این رقابت تصمیم گرفته‌اند که رقابت مشابهی را برای سال جاری ترتیب بدهند.
● زیاد کردن کسب‌وکارها
گروهی که آقای کار تشکیل داد توانست با همکاری و مقدار معتنابهی قهوه درجه یک بر همه مشکلات غلبه کند. آنها در آخر فوریه مطلع شدند که به مرحله نیمه‌نهایی راه پیدا کرده‌اند. یک هفته بعد بود که دوباره در قهوه‌خانه جمع شدند، آقای کار شروع به ارائه طرح‌های جدید کرد و یادداشت‌های پراکنده‌اش را جمع‌آوری می‌کرد.
داوسون از تخصص خود در مدیریت محصول و توزیع از طریق نرم‌افزارهای آنلاین استفاده کرد. خانم داوسون یک هنرمند گرافیست است و در زمینه واسط‌های کاربری تخصص دارد. کار (Karr) همچنین تصمیم گرفت از تجربه‌های کار (Carr) در زمینه مدیریت رستوران استفاده کند. آنها راهبرد خودشان برای پیشروی را مکتوب کردند و در عین حال از طریق سایت I-Prize اطلاعات مربوط به رقبا را نیز زیر نظر داشتند.
سیسکو برای مرحله نیمه‌نهایی ابزار‌هایی طراحی کرده بود که در کار گروهی به تیم‌ها کمک می‌کرد، یک قالب برای آماده کردن طرح کسب‌وکار در اختیارشان قرار می‌داد، و توصیه‌های مدیریتی به هر یک از اعضا می‌کرد. سیسکو می‌خواهد تضمین کند که همه شرکت‌کنندگان از این کار بهره خواهند برد حتی اگر طرح‌شان پذیرفته نشود.
بسیاری از کسانی که ایده‌های خوبی برای کسب‌وکارهای جدید در ذهن دارند نمی‌دانند چطور طرح کسب‌وکارشان را ‌آماده یا راه‌اندازی کنند. سیه می‌گوید: «در سیلیکون‌ولی یک پدیده بسیار خوب برای ساختن زیرساخت یک کسب‌وکار داریم که به آن سرمایه‌گذاری اولیه (سرمایه‌گذاری مخاطره‌آمیز) می‌گویند. هر کسی می‌تواند با یک ایده به اینجا بیاید، کمی پول بگیرد، و وارد رقابت شود؛ ولی در بقیه نقاط جهان چنین نیست.»
براون می‌گوید: «سیسکو با این کارش یک تیم را بسیار خوشحال و یازده تیم دیگر را آماده ساخت کسب‌وکارهای جدید بر اساس ایده‌های خودشان خواهد کرد.» او با اعتماد به نفس ادامه می‌دهد: «سیسکو می‌تواند همین حالا ایده ما را به قیمت ۲۵۰ هزار دلار بخرد یا پنج سال صبر کند و برایش ۲۰ میلیارد دلار بپردازد.»
● جشن قبل از پیروزی
در روز ششم ماه مه آقای کار و تیم همکارانش آماده ارائه پروژه خود برای آخرین بار در مرحله نهایی مسابقه بودند. کار می‌گوید: «داوران سیسکو در ابتدا چندان مشتاق نبودند. ولی همچنان که ما وضع این صنعت، مشکلات، و موقعیت‌ها را توضیح می‌دادیم به وضوح می‌دیدیم که همه به هیجان آمده‌اند. و در انتها همه ما را مورد تشویق قرار دادند.»
آقای سیه در مورد اینکه برنده نهایی چه کسی خواهد بود سکوت می‌کند ولی در مورد پروژه کار گفت: «آقای کار واقعاً کار قابل تقدیری انجام داده است. او و تیمش درک خوبی از صنعتی هدف‌گذاری شده دارند و ایده‌شان هم بسیار جالب است.»
کار می‌داند که با رقابت سنگینی مواجه است و اعتقاد دارد که تا همین‌جا هم در نتیجة شرکت در این مسابقه در موقعیت خوبی قرار گرفته است. او می‌گوید: «ما همه کارهای ابتدایی لازم برای ارائه طرح به یک سرمایه‌گذار اولیه (VC)‌ را انجام داده‌ایم. حتی در این زمینه کمی هم پیشرفت کرده‌ایم و با چند سرمایه‌گذار دیدار کرده‌ایم.» به گفته آقای کار حتی اگر در مسابقه برنده نشود هم آماده ارائه طرحش به دیگران است.
کار و دوستانش در هنگام ترک ساختمان سیسکو در ماه مه بسیار شادمان بودند و بعد از جشن کوچکی به ایندیاناپولیس برگشتند تا بی‌صبرانه انتظار رأی داوران سیسکو را بکشند.
● جوایز نوآوری در طول تاریخ
در این گزارش تعدادی از مهم‌ترین جوایز مربوط به نوآوری در طول ۳۰۰ سال گذشته معرفی می‌شوند که توسط دولت‌ها برای رفع نیازهای خاص طراحی شده‌اند
در طول تاریخ لذت حاصل از حل مشکلات پیچیده انسان در طبیعت، بزرگ‌ترین انگیزه مخترعان بوده است. اما رسیدن به پول و شهرت هم بی‌تأثیر نیست. در چند قرن اخیر دولت‌ها و شرکت‌های خصوصی سعی کرده‌اند از طریق وضع کردن جوایز مالی و پاداش‌های مختلف، مخترعان را به نوآوری در حوزه‌های خاصی تشویق کنند.
برای نمونه در اوایل قرن هفدهم معمولاً کشتی‌ها راه خود را در دریا گم می‌کردند چون فاقد ابزار لازم برای محاسبه موقعیت جغرافیایی خود بودند. دولت انگلستان جایزه‌ای هنگفت را برای کسی که بتواند راهی برای محاسبه طول و عرض جغرافیایی در دریا ارائه کند تعیین کرد. یک ساعت‌ساز و نجار انگلیسی به نام جام هریسون بیش از سی سال برای دریافت این جایزه مطالعه و آزمایش کرد. او اولین نمونه از دستگاه‌های محاسبه موقعیت جغرافیایی را خلق کرد و صاحب جایزه دولت انگستان شد.
به طور مشابه نیاز ناپلئون به تهیه غذای لشکرش در مسیرهای طولانی باعث پیدایش صنعت بسته‌بندی محصولات غذایی در سال ۱۸۱۰ شد. در اویل سده بیستم تعدادی جایزه منجر به رشد سریع صنعت هوانوردی شدند. در ادامه این مقاله با مهم‌ترین نوآوری‌ها و جوایز تعلق گرفته به آنها در سه قرن اخیر آشنا خواهیشد
▪ جایزه طول جغرافیایی سال۱۷۱۴
دریانوردان و ملوانان سده هجدهم می‌توانستند با نگاه کردن به خورشید عرض جغرافیایی خود را تعیین کنند ولی برای محاسبه طول جغرافیایی مشکلات زیادی داشتند. در نتیجه اغلب کشتی‌ها مسیر خود را گم می‌کردند و در بیشتر موارد دچار سوانح دهشتناکی می‌شدند. در سال ۱۷۱۴ دولت انگلستان یک جایزه بیست هزار پاوندی برای هر کسی که بتواند روشی برای محاسبه طول جغرافیایی یک کشتی در شعاع ۳۵ مایلی ابداع کند، در نظر گرفت. چند دهه بعد یک نجار خودآموخته انگلیسی به نام جن هریسون اولین زمان‌سنج دریایی را طراحی و ابداع کرد.
▪ جایزه آلکالیسال ۱۷۷۵
کربنات سدیم یا جوش‌شیرین یکی از اصلی‌ترین اجزای موادی مانند کاغذ، شیشه، صابون، و چینی و غیره است. در گذشته امکان استخراج جوش‌شیرین از خزه دریایی وجود داشت ولی بسیار گران تمام می‌شد. بنابراین آکادمی علوم فرانسه تصمیم گرفت جایزه‌ای برای استخراج جوش‌شیرین از یک ماده ارزان‌تر مانند نمک تعیین کند. هدف از در نظر گرفتن این جایزه ایجاد امکان رشد صنایع مذکور بود.
نیکولاس لبلانش در سال ۱۷۹۱ حق ابداع روشی ارزان قیمت برای تبدیل نمک معمولی به جوش‌شیرین را به نام خود ثبت کرد. ولی در همین زمان انقلاب کبیر فرانسه در حال شکل گرفتن بود و لبلانش هرگز جایزه خود را دریافت نکرد. اما اختراع او به یکی از مهم‌ترین فرایندهای صنعتی-شیمیایی در قرن نوزدهم تبدیل شد.
▪ جایزه نگهداری مواد غذایی ناپلئون سال۱۷۹۵
ناپلئون برای تغذیه ارتش بزرگ خود نیاز ه کمک داشت. بنابراین بنیادی که خودش تأسیس کرده بود به نام «بنیاد ترویج صنعت» یک جایزه دوازده هزار فرانکی برای کسی که بتواند روشی جدید برای نگهداری مواد غذایی ابداع کند، در نظر گرفت. بنا بر اظهارات توماس فری رئیس وقت انستیتوی داوینچی، نیکولاس آپرست با استفاده از بطری‌های شامپاین روشی برای این کار ابداع کرد و در سال ۱۸۱۰ جایزه خود را دریافت کرد. ابداع او سرمنشأ پیدایش صنعت بسته‌بندی مواد غذایی به صورت مدرن بود.
▪ جایزه موینتون سال ۱۸۲۰
در سال ۱۸۲۰ آکادمی سلطنتی عام فرانسه شروع به در نظر گرفتن جوایزی برای حل مشکلات خاص پزشکی کرد. طبق مقاله ای که بنجامین کرومال در سال ۱۸۶۰ برای مؤسسه بین‌المللی دانشگاه بوم‌شناسی نوشت، در بین سال‌های ۱۸۲۵ تا ۱۸۴۲ میلادی این آکادمی ۲۸۳ هزار فرانک جایزه به مبدعان روش‌های نوین پزشکی پرداخت کرد.
اما این آکادمی در سال ۱۸۶۰ مهم‌ترین جایزه خود به نام جایزه موینتون را به دانشمند جوانی به نام لوئی پاستور برای پژوهش‌هایش در زمینه پزشکی اهدا کرد. همین جوایز به پژوهش‌های دوران‌ساز پاستور در ادامه حیاتش کمک کرد.
▪ جایزه تایمز هرالد سال ۱۸۹۵
اولین مسابقه اتوموبیل‌رانی آمریکا در شهر شیکاگو برگزار شد و نتیجه تفکرات آقای اچ. اچ. کولسات ناشر روزنامه شیکاگو تایمز هرالد بود. او که می‌خواست برای صنعت خودرو تبلیغ کند و روزنامه‌های بیشتری را به فروش برساند مبلغ پنج هزار دلار جایزه برای مخترعی تعیین کرد که سریع‌ترین خودروی درون‌سوز را بسازد. برنده این مسابقه فرانک دوریئا بود که مسافت ۵۴ مایلی مسابقه را با سرعت و نیم گالن بنزین طی کرد.
▪ جایزه دیلی میل سال ۱۹۰۹
روزنامه دیلی میل در سال ۱۹۰۹ یک جایزه هزار پاوندی برای خلبانی که بتواند مسیر کانال انگیسی را طی کند تعیین کرد. لوئی بلریو هواپیمای تک‌بال بیست و پنج اسب بخاری خود را از کالای در فرانسه تا دووِر در انگستان پرواز داد و جایزه را تصاحب کرد. بلریو در ادامه تلاش‌هایش به یکی از معروف‌ترین خلبانان و سازندگان تجهیرات هواپیمایی آن زمان تبدیل شد.
▪ جایزه داچ سال ۱۹۰۰
در اکتبر سال ۱۹۰۱ آلبرتو انتوس برزیلی توانست بالن خود را از حومه پاریس تا برج ایفل به مسافت ۱۱ کیلومتر در مدت زمان نیم‌ساعت حرکت بدهد و جایزه داچ را از آن خود کند. طبق سند نوشته شده توسط بنجامین کرومال، این جایزه توسط مردی به نام هنری داچ موریت تعیین شده بود.
▪ جایزه اورتینگ سال ۱۹۲۷
هتل‌دار معروف ریموند اورتیگ، برای کسی که بتواند مسیر پاریس تا نیویورک را با یک پرواز بدون وقفه طی کند ۲۵ هزار دلار جایزه تعیین کرد. در سال ۱۹۲۷ چارلز لیندبرگ در یک پرواز ۳۳.۵ ساعته در هواپیمای تک‌بال خودش این مسیر را طی و جایزه را تصاحب کرد.
این کار لیندبرگ باعث شد در همان سال تعداد درخواست‌های دریافت مجوز پرواز در آمریکا ۴۰۰ درصد افزایش پیدا کند، و در عرض سه سال تعداد فرودگاه‌های امریکا دو برابر شود.
▪ جایزه فین‌مان سال ۱۹۵۹
دکتر ریچارد فین‌مان هزاردلار جایزه برای دو کار در نظر گرفت. اول ساخت موتوری بود که ازهر طرف بیش از یک‌شصت‌وچهارم اینچ قطر نداشته باشد. این جایزه تنها یک سال بعد توسط ویلیام مک‌للان تصاحب شد. دومین کار تهیه نوشته‌ای که یک‌دویست‌وپنجاه‌هزارم اندازه یک ماشین تایپ معمولی ابعاد داشته باشد. در سال ۱۹۸۵ فارغ‌التحصیل دانشگاه استنفورد به نام توماس نیومان با استفاده از حکاکی (لیتوگرافی) توسط الکترون موفق شد صفحه اول رمان داستان دوشهر چارلز دیکنز را روی ابعاد ۶.۲۵ میکرون چاپ کند. بنا بر سخنان آقای توماس فری، مدیر عامل انستیتوی داوینچی، این ابعاد معادل یک‌سیصد‌هزارم اینچ است

منبع : پایگاه اطلاع رسانی فناوری اطلاعات و ارتباطات ایران