توده چسبنده - The Blob

سال تولید : ۱۹۵۸
کشور تولیدکننده : آمریکا
محصول : پارامونت
کارگردان : اروین س. یوورت جونیر
فیلمنامه‌نویس : تیودور سایمنسن و کیت فیلیپس، برمبنای طرحی نوشته اروین هـ. میلگیت.
فیلمبردار : توماس اسپالدینگ.
آهنگساز(موسیقی متن) : جین یوورت.
هنرپیشگان : استیو مکوئین، آنتا کورسو، ارل رو، آلین هارلین، استیون چیس، جان بنسن، وینسنت باربی و رالف رزمن.
نوع فیلم : رنگی، ۸۶ دقیقه.


"استیو" (مکوئین) و "جودی" (کورسو)، دو تن از نوجوانان شهری کوچک در پنسیلوانیا پس از آن‌که می‌بینند توده چسبنده ارغوانی رنگی که از فضا آمده، پزشکی محلی را می‌بلعد از صحنه ماجرا می‌گریزند و ذدر این باره به اهالی شهر هشدار می‌دهند. اما کسی حرف‌شان را جدی نمی‌گیرد. توده لزج و چسبنده با نابود کردن چند تن دیگر به سرعت رشد می‌کند و روانه شهر می‌شود. به‌زودی نیز پس از آن‌که نیمی از شهر را فرا می‌گیرد، گروهی از نوجوانان (از جمله "استیو") که به محاصره آن درآمده‌اند، تصمیم به مبارزه می‌گیرند. تا سرانجام ایده "استیو" مبنی بر منجمد کردن توده به نابودی‌اش می‌انجامد.
٭ در حالی که در بسیاری از آثار افسانه ـ علمی / ترسناک سال‌های قبل (مثل کینگ کنگ، ۱۹۳۳) "هیولا" تا حد زیادی مورد همدردی قرار می‌گرفت، در بسیاری از آثار دهه ۱۹۵۰ ژانر، متأثر از حال‌وهوای سیاسی پس از دادگاه‌های مکارتی، "هیولا" به‌عنوان تمثیلی از تهاجم "بیگانه" (ایدئولوژی کمونیسم)، به‌صورت موجودی فاقد هرگونه خصلت انسانی و کاملاً مخرب تصویر می‌شود. طبیعی است که تماشاگر نسبت به یک توده چسبنده سیال که هدفی جز مرگ و تباهی ندارد، هیچ‌گونه احساس همدردی یا ترحم نخواهد کرد. "هیولا" در این آثار همچنین عاملی برای "تنبیه" هرج‌ومرج جنسی نوجوانان (چون گروه نوجوان همین فیلم) و سرکوب آن دسته نوجوانانی است که تن به پذیرش جایگاه سنتی‌شان در جامعه نمی‌دهند. این نخستین ایفای نقش اصلی مکوئین بود که پیش از این تنها در نقش‌هائی فرعی ظاهر شده بود. ترانه عنوان‌بندی فیلم کار هال دیوید و برت باکارات آهنگساز ۲۹ ساله‌ای است که بعدها شهرت جهانی یافت. فیلم، یک دنباله کمدی مواظب باشید! توده چسبنده (لاری هاگمن، ۱۹۷۲) را در پی داشت و ۳۰ سال بعد بازسازی شد. توده چسبنده (چاک راسل، ۱۹۸۸) نسخه‌ای با مهارت "به‌روز" شده است که با نمایش وجوه غیرانسانی آزمایش‌های مخفی نظامی، لحن انتقادی از روحیه توسعه‌طلبی نظامی را به خود می‌گیرد و از هر لحاظ (هم به‌عنوان اثری صرفاً هراس‌آور، و هم در نحوه طرح درون مایه سیاسی / اجتماعی) بهتر از نسخه اصلی می‌نماید.