استاد ابوالحسن صبا

در سحرگاه ۲۹ آذر ماه ۱۳۳۶ بود كه فرزند كمال السلطنه، ادیب و فاضل پس از ۵۵ سال تلاش در عرصه آهنگسازی، پژوهش موسیقی و تربیت شاگردان بسیار، چشم از جهان فروبست.
صبا یكی از بزرگترین استادان موسیقی ایران در قرن حاضر است. او اغلب ساز های موسیقی ایرانی را می نواخت. همچنین شاعر و آهنگساز بود. پدرش سه تار ، میرزا عبدالله فراهانی سه تار، درویش خان تار و سه تار، علی اكبر شاهی سنتور، حاجی خان تنبك، حسین اسماعیل زاده كمانچه، اكبر خان فلوت و حسین هنگ آفرین ویلن را به او آموختند. صبا كه در مدرسه موسیقی وزیری تعلیم موسیقی دید، معتقد بود كه ریشه همه موسیقی ها یكی است كه عقیده افراطی برخی موجب جدایی آنها شده و وضع كنونی را به وجود آورده است.
وی همچنین اعتقاد داشت كسانی كه می خواهند به موسیقی صورت مقبول، دنیاپسند و جا معی ببخشند باید موسیقی علمی و عملی را به نحو اكمل دانسته، ادبیات ایرانی را بخوبی بشناسند، آكوستیك و صدا شناسی را بدانند و بانواختن اغلب سازها آشنایی داشته باشند. «روح الله خالقی» درباره صبا می گوید: وی اغلب سازها را بخوبی می نواخت، بویژه در نواختن ویلن و سه تار متبحر بود.
حسین دهلوی از موسیقیدان بزرگ كشور می گوید: مرحوم صبا در همه دوران زندگی هنری خود همواره كوشش در حفظ اصالت داشت. كارشناسان موسیقی معتقدند استاد صبا، مجتهدی تمام عیار در عالم موسیقی بود كه مانند آن در قرن اخیر بسیار اندك و انگشت شمار هستند. از آثار ماندگار پدر موسیقی ایرانی می توان به زنگ شتر، بهار مست، زرد ملیجه، كوهستانی و چهار مضرابی های مختلف اشاره كرد. آرامگاه ابدی استاد صبا در ظهیر الدوله است .

منبع : روزنامه ایران