محدودیت اشتغال در روستا

وزنه سنگین جوانان در ترکیب جمعیت در کشورهای در حال رشد، پدیده ای عمومی است و بخش بزرگی از ازدیاد جمعیت در ایران را به طور نسبی روستاها به خود اختصاص می دهند.
بیکاری در روستاهای ایران از محدودیت زمینه کار و رشد جمعیت ناشی می شود. محدودیت آب و زمین و عدم ایجاد تسهیلات در برخورداری از سرمایه گذاری عامل اساسی در محدودیت امکان اشتغال در روستاها است.
روند سیاست دروازه های باز که سرعت گرفته، قبل از هر چیز تولیدات کشاورزی ایران را به نابودی می کشاند. با توجه به موقعیت طبیعی ایران و محدودیت زمین های قابل کشت در کشور، کوشش در بالا بردن تولید در واحد سطح جهت جبران کمبودها و تقلیل واردات از خارج، امری حیاتی است.
باید به این مساله مهم توجه داشت که مکانیزاسیون، ارتقای بازده کشت و حمایت از تولیدات کشاورزی که عامل عمده ای در حصول به خودکفایی نسبی است، اگر چه بیکاری را در روستاها محدود می کند اما از بین نمی برد. بخش مهمی از جمعیت فعال و رشد یابنده در روستاها باید زمینه کار خود را در صنایع جستجو کند.
بر اساس برآوردهای علمی، در صورت بالا بردن سطح مکانیزاسیون در کشاورزی، تنها به یک پنجم جمعیت فعلی در کشاورزی ایران نیاز است.
در ایران نیروهای انسانی را از طریق ایجاد صنایع مادر و بسط شبکه انتقال نیرو می توان به کار جذب کرد. ایجاد امکانات رفاهی چون مراکز آموزشی، بهداشتی، درمانی، فرهنگی و تغییر بنیادی در سیاست مسکن روستایی علاوه بر این که عامل نگه دارنده روستائیان و دلگرمی آنان به ادامه کار تولیدی است، می تواند امکان اشتغال را ایجاد کند.
نتیجه طبیعی سیاست دروازه های باز نابودی کشاورزی، رشد صنعت مونتاژ، تبدیل شدن به بازار کالاهای سرمایه داری و مهاجرت روستاییان بیکار به شهرها است.

سیّد محمّد صدرالغروی

منبع : فرهنگ و توسعه