|
|
|
|
| نوجوانان نيز مانند افراد سنين مختلف داراى همان نيازهاى زيستي، روانى و اجتماعى هستند. براى مثال، نياز به امنيت، نياز به دوست داشتن و مورد علاقه بودن، نياز به داشتن تجربه‌هاى جديد و نياز به استقلال. نوجوانى فقط يک مرحله از دوران رشد و تکامل فرد است و تنها تفاوت آن اين است که نيازهاى نوجوان به دليل ويژگى‌ها و حساسيت‌هاى اين دوره ملموس‌تر و آشکارتر خود را نشان مى‌دهد.
|
|
|
|
| روان‌شناسان بر اين حقيقت تکيه و تأکيد دارند که براى هر رفتارى علت و يا عللى وجود دارد، که اين علل مى‌تواند آگاهانه يا غير آگاهانه باشد. بنابراين رفتار خود به خود و بدون علت رخ نمى‌دهد. بزرگسالان مانند والدين و معلمان تلاش مى‌کنند تا رفتار غير آگاهانه و بدون هدف را به رفتار آگاهانه و با هدف‌هاى مشخصى تغيير دهند.
|
|
| از خصوصيات نوجوان سالم اين است که از تعقيب هدف‌هاى مبهم و يا هدف‌هاى تحميل شده توسط بزرگسالان سرپيچى کند. او مايل است دليل انجام هر کار را بداند و درک کند که چگونه اين فعاليت‌ها مى‌تواند براى شخص او داراى ارزش و فايده باشد.
|
|
| نياز به سازگارى با بزرگسالان
|
|
| سازگارى نوجوان با بزرگسالانى چون معلم، مشاور، علاوه بر والدين بر سلامت روان نوجوان از اهميت والايى برخوردار است زيرا اين افراد به عنوان بهترين افراد خارج از دايرهٔ خانواده، بين دنياى کودکى و بزرگسالى نوجوان پلى ايجاد مى‌کند. معلم و مشاور، به ويژه در دبيرستان داراى نقش و جايگاه با ارزشى هستند و قادرند که به نوجوان در فرايند بزرگسالى و حل مسائل و امور خود کمک‌هاى سازنده‌اى ارائه دهند. زيرا اولاً آنان تنها بزرگسالانى هستند که بطور منظم بيش از والدين در تماس با نوجوان مى‌باشند، دوم اينکه از ديد نوجوانان، از اعتبار و احترام و قدرت خاصى برخوردارند.
|
|
| نياز به سازگارى با همسالان
|
|
| در هيچ دوره‌اى از زندگى ( کودکى يا بزرگسالي) به اندازهٔ دورهٔ نوجواني، هماهنگى و سازگارى با همسالان به عنوان يک نياز اساسى مطرح نيست.
|
|
| نوجوانان تلاش مى‌کنند تا براى ورود به دنياى بزرگسالى علاوه بر نياز به قدرت والدين و گاه بيش از آن، در جمع همسالان خويش رشد و سازگارى يابند. عدم هماهنگى و پذيرش در گروه همسالان، نوجوان را به شدت ملتهب، خشمگين و در نهايت افسرده مى‌سازد. اين نياز در واقع نشانهٔ تمايل نوجوان به رهايى از حمايت بزرگسالان و نشان دادن خود است. تبعيت و تقليد از گروه همسال در لباس پوشيدن، شيوهٔ صحبت کردن و سلوک بر رفتار، تنها بخشى از تظاهرات سازگارى با گروه است.
|
