بازآمد آن مهی که ندیدش فلک به خواب

بازآمد آن مهی که ندیدش فلک به خواب		آورد آتشی که نمیرد به هیچ آب
بنگر به خانه تن و بنگر به جان من		از جام عشق او شده این مست و آن خراب
میر شرابخانه چو شد با دلم حریف		خونم شراب گشت ز عشق و دلم کباب
چون دیده پر شود ز خیالش ندا رسد		احسنت ای پیاله و شاباش ای شراب
دریای عشق را دل من دید ناگهان		از من بجست در وی و گفتا مرا بیاب
خورشیدروی مفخر تبریز شمس دین		اندر پیش دوان شده دل‌های چون سحاب