زلف ترا بدیدم و مشکم ز یاد رفت

زلف ترا بدیدم و مشکم ز یاد رفت		هر کو به دام زلف تو اندر فتاد رفت
بر بوی باد زلف تو شب روز می‌کنم		دردا! کز اشتیاق تو عمرم به باد رفت
روزی اگر ز زلف تو بندی گشوده‌ام		بر من مگیر، کان به طریق گشاد رفت
گفتی که: بامداد مراد تو می‌دهم		زان روز می‌شمارم و صد بامداد رفت
دل را غم تو زهر جفا داد و نوش کرد		جان از کف تو شربت غم خورد و شاد رفت
ظلمی که از غم تو گذشتت بر سرم		رخ بازکن، که آن همه عدلست و داد رفت
گر اوحدی ز دست برفت ای، پسر، چه باک؟		اندر زمانه هر که ز مادر بزاد رفت