| تنوع بصرى نماهاى موجود در يک برنامه تأثير زيادى در کيفيت برنامه دارد. اصولاً نماهاى ايستا (بدون تحرک) بعد از مدتى خسته‌کننده مى‌شوند. توجه بيننده با نمايش حرکت و تغيير در نما بيشتر جلب مى‌شود. با اين همه، مبالغه در اين امر، تعقيب رويداد را براى بيننده مشکل مى‌کند. برش سريع نماها به يکديگر مستلزم تمرکز مداوم بيننده است و اين امر به سادگى به‌دست نمى‌آيد. رويدادى که مداوماً در حرکت است و دوربينى که متوقف نمى‌شود، تصاوير قابل‌قبولى به‌وجود نمى‌آورند. توجه داشته باشيد که هدف اصلى بايد ايجاد مجموعهٔ متعادلى از تنوعات در حرکت و ضرب‌آهنگ رويداد و تأکيدهاى مختلف باشد.
|
|
|
|
|
|
| در بيشتر مواقع تنوع بصرى ناشى از رويداد صحنه يا تغيير موضع بازيگران و تجمع آنها است. غالباً اين تحرک کيفى برنامه با حرکت مجرى يا بازيگر به‌دست مى‌آيد تا حرکت دوربين يا تدوين برنامه.
|
|
| در نماى نزديک بازيگر بر حالت نما مسلط است. هنگامى که او از دوربين دور مى‌شود، بيننده از رابطهٔ او با محيط اطراف آگاه مى‌شود. در نماهاى دور محيط بر حالت نما مسلط است. بدين ترتيب مى‌توان با تغيير اندازهٔ نما اهميت چيزى را تغيير داد و تنوع بصرى دلخواه را ايجاد کرد. انگيزهٔ تحرک در برنامه به دلايل گوناگون به‌وجود مى‌آيد:
|
|
| ۱. با استقرار آگاهانهٔ موضوع‌ها در صحنه (لوازم صحنه يا اشياء مورد بحث در برنامه) مى‌توان به‌گونهٔ مصنوعى اين انگيزه را در مجرى ايجاد کرد تا در خلال برنامه به طرف آنها برد.
|
|
| ۲. با اشارهٔ مجرى (اشارهٔ دست) به طرف موضوع، دوربين پان مى‌کند تا موضوع جديد را ببيند.
|
|
| ۳. با چرخش سر يا بدن بازيگر مى‌توان انگيزهٔ حرکت پان يا زوم را به‌وجود آورد.
|
|
| ۴. با اشارهٔ کلامى (به‌طور مثال، 'آن ميزى که آنجا است' ) نيز مى‌توان تغيير نما را توجيه کرد.
|
|
| تنوع از طريق تجمع بازيگران
|
|
| هنگامى که مجريان يا بازيگران نشسته‌اند (مصاحبه يا ميزگردها) تنوع بصرى از طريق 'جداسازي' آنها از يکديگر (نماهاى منفرد، نماهاى دونفره يا جمعي) حاصل مى‌شود.
|
|
| وقتى که مجريان حرکت مى‌کنند، با تجمع مجدد آنها يا حرکات طبيعى چون نشستن و برداشتى يک شيء مى‌توان نماهاى جديد را با ترکيب‌هاى تصويرى متنوع به‌وجود آورد و يا با حرکات آنها (چرخش مجرى براى خوشامدگوئى به مهمان برنامه) انگيزه‌اى براى برش به نماى جديد ايجاد کرد. از طريق اين مقاطع اهميت و تعادل در ترکيب تصوير، حرکات موجود در صحنه توجه بيشترى را جلب کرده و انتقال مستقيم مراکز توجه کمتر احساس مى‌شود.
|
|
| تصويربردارى از موضوع‌هاى ايستا
|
|
| تنوع بصرى را مى‌توان با به‌کارگيرى موضوع‌هاى غيرمتحرک در صحنه (مجسمه‌ها، اشياءِ تزئيني، نقاشى و گل‌ها) و يا موضع دقيق و نورپردازى آنها ايجاد کرد:
|
|
| ۱. حرکت دوربين ديدگاه بيننده را تغيير مى‌دهد.
|
|
| ۲. با حرکت پان روى موضوع، بخش‌هاى مختلف آن با يکديگر مربوط مى‌شوند.
|
|
| ۳. تغيير نور موضوع، او (آن) را از ساير بخش‌هاى صحنه جدا کرده و ظاهر آن را تغيير مى‌دهد.
|
|
| ۴. به کمک مجرى يا ميزهاى گردان مى‌توان اشياءِ کوچک را از زواياى مختلف به بيننده نشان داد.
|
|
| تنوع بصرى به کمک اشياءِ صحنه
|
|
| تنوع در ارائه و نمايش موضوع‌هاى خاص مثل رسيتال پيانو يا خواننده بدون شک محدود است. اين‌گونه موضوع‌ها نسبتاً ساکن بوده و در نمايش آنها نمى‌توان تنوع چندانى ايجاد کرد. براى اجتناب از شباهت برنامه‌ها با هم مى‌توان دکور و صحنه‌پردازى را تغيير داد. با ايجاد اين تغييرات حتى اگر نماها و ديدگاه‌هاى دوربين يکنواخت باشند، تصاوير حاصله متفاوت خواهند بود.
|
|
| تنوع بصرى به کمک جلوه‌هاى خاص
|
|
| با اجراء جلوه‌هاى تصويرى خاص مثل نماهاى ترکيبي، برهم‌نمائى تصاوير، تقسيم تصوير به چند بخش، پس‌زمينه‌هاى ميان‌گذارى شده (کروماکي) يا رنگ‌هاى ترکيبى مى‌توان تنوع بصرى جالبى در روند تصاوير يک برنامه به‌وجود آورد.
|
