تبدیل به رنگی

تلویزیون با تکنولوژی تازهٔ خود هالیوود را تهدید می‌کرد، بنابراین هالیوود برای دفاع از موجودیت خود دست به استفاده و استخراج امتیازات فنیِ سینما بر تلویزیون زد. در واقع، برای رقابت با تلویزیون بود که سینما بین سال‌های ۱۹۵۲ و ۱۹۵۵ به سرعت از سیاه و سفید به رنگی تبدیل شد.

این تغییر با حذف انحصار بالفعل تکنی‌کالر بر تکنولوژی، و به تَبَعِ آن بر زیبائی‌شناسی سینمای رنگی، ممکن شد. دادگستری آمریکا در ۱۹۴۷ یک دادخواستِ ضدتراست به زبان کمپانی تکنی‌کالر و تأمین‌کنندهٔ موادخام آن، یعنی ایستمن‌کداک به مجلس داد و انحصار فیلمبرداری رنگی را از دست آنان به در آورد. با آنکه تولید سالانهٔ تکنی‌کالر افزایش چندانی نکرده بود. و سیستم‌های رقیب مانند سینه‌کالر (Cinecolor) و تروکالر (Trucolor) نیز به‌کار گرفته می‌شدند، دادگستری آمریکا تکنی‌کالر را متهم کرد که انحصار فرآیند سه‌ رنگ را در اختیار خود گرفته است. در ۱۹۵۰ دولت فدرال با دادخواست دادگستری موافقت کرد و به شرکت تکنی‌کالر دستور داد تا تعدادی از دوربین‌های سه رنگ خود را در اختیار تهیه‌کنندگان مستقل و استودیوهای کوچک قرار دهد، به این‌صورت که هرکدام زودتر تقاضا کردند بتوانند این امکانات را به‌دست آورند. در این سال اتفاق دیگری هم افتاد و آن معرفی سیستم یک خطی رنگیِ ایستمن‌کالر (Eastmancolor) به بازار بود. این مقدمات موجب شد که انحصار عمدهٔ کمپانی تکنی‌کالر در سینما به‌سر آید.

ایستمن‌کالر ابتدا در ۱۹۴۹ به‌صورت تجربی و براساس سیستم آگفاکالر (Agfacolor) آلمانی آزموده شده بود. سیستم اخیر نخست در ۱۹۴۰ در آلمان به‌کار برده شد. در دههٔ ۱۹۵۰ صنعت سینمای شوروی به‌طور رسمی این فرآیند را اتخاذ کرد. پس از جنگ و آزاد شدن حق انحصاری آگفا اصول آگفا کالر در تعدادی از فیلم‌های وسترن نیز مورد استفاده قرار گرفت. مهم‌ترین فرآیندهای ناشی از آگفاکالر سیستم آنسکالر (Anscolor) بود که از ۱۹۵۳ تا ۱۹۵۵ در هالیوود رواج بسیار داشت. فیلم‌های موفقی که با این سیستم در هالیوود ساخته شدند عبارتند از غرب وحشی (The Wild West) (اندرو مارتُن ـ Andrew Marton؛ سال ۱۹۵۳)؛ مرا بوس کِیت (Kiss Me Kate) (جرج سیدنی ـ George Sidney؛ سال ۱۹۵۳)؛ هفت عروس برای هفت برادر (Seven Brides for Seven Brothers) (استنلی دانِن ـ Stanley Donen؛ سال ۱۹۵۴)، و بریگادُن (Brigadoon) (وینسنت مینِلّی ـ Vincente Minnelli؛ سال ۱۹۵۴). اما کمپانی کداک فرآیند ظریف و تعدیل‌یافته‌ای از نگاتیو سه لایه به‌نام ایستمن‌کالر عرضه کرد که توانست جای سیستم حاکم در غرب، یعنی تکنی‌کالر را بگیرد.

ایستمن‌کالر موفق شد یک نگاتیو ارزان‌قیمت سه لایه با کنتراست بالای رنگی را به صنعت سینما عرضه کند. تا ۱۹۷۹ حدود ۹۶ درصد از فیلم‌های داستانی آمریکائی به‌صورت رنگی ساخته شدند.