مهمان آمدن در آن مسجد

تا یکی مهمان در آمد وقت شب		کو شنیده بود آن صیت عجب
از برای آزمون می‌آزمود		زانک بس مردانه و جان سیر بود
گفت کم گیرم سر و اشکمبه‌ای		رفته گیر از گنج جان یک حبه‌ای
صورت تن گو برو من کیستم		نقش کم ناید چو من باقیستم
چون نفخت بودم از لطف خدا		نفخ حق باشم ز نای تن جدا
تا نیفتد بانگ نفخش این طرف		تا رهد آن گوهر از تنگین صدف
چون تمنوا موت گفت ای صادقین		صادقم جان را برافشانم برین