گواهی دادن طفل شیرخواره به بی‌گناهی یوسف

چو یوسف را گرفت آن مرد سرهنگ		به محنت‌گاه زندان کرد آهنگ،
به تنگ آمد دل یوسف از آن درد		نهان روی دعا در آسمان کرد
که ای دانا به اسرار نهانی!		تو را باشد مسلم رازدانی
دروغ از راست پیش توست ممتاز		که داند جز تو کردن کشف این راز؟
ز نور صدق چون دادی فروغ‌ام،		منه تهمت به گفتار دروغ‌ام!
گواهی بگذران بر دعوی من!		که صدق من شود چون صبح روشن
ز شست همت کشور گشایش		چو آمد بر هدف تیر دعایش،
در آن مجمع زنی خویش زلیخا		که بودی روز و شب پیش زلیخا
سه ماهه کودکی بر دوش خود داشت		چو جان بگرفته در آغوش خود داشت
چو سوسن بر زبان حرفی نرانده		ز تومار بیان حرفی نخوانده
فغان زد کای عزیز، آهسته‌تر باش!		ز تعجیل عقوبت بر حذر باش!
سزاوار عقوبت نیست یوسف		به لطف و مرحمت اولی‌ست یوسف
عزیز از گفتن کودکی عجب ماند		سخن با او به قانون ادب راند
که: «ای ناشسته لب ز آلایش شیر!		خدای‌ات کرده تلقین حسن تقدیر!
بگو روشن که این آتش که افروخت؟		کز آنم پرده‌ی عز و شرف سوخت
بگفتا: «من نی‌ام نمام و غماز		که گویم با کسی راز کسی باز
برو در حال یوسف کن نظاره!		که پیراهن چسان‌اش گشته پاره
گر از پیش است بر پیراهنش چاک		زلیخا را بود دامن از آن پاک
ور از پس چاک شد پیراهن او		بود پاک از خیانت دامن او»
عزیز از طفل چون گوش این سخن کرد		روان تفتیش حال پیرهن کرد
چو دید از پس دریده پیرهن را		ملامت کرد آن مکاره زن را
که دانستم که این کید از تو بوده‌ست		بر آن آزاده این قید از تو بوده‌ست
زه راه ننگ و نام خویش، گشتی		طلبکار غلام خویش گشتی
پسندیدی به خود این ناپسندی		وز آن پس جرم خود بر وی فگندی
برو زین پس به استغفار بنشین!		ز خجلت روی در دیوار بنشین!
به گریه گرم کن هنگامه‌ی خویش!		بشو زین حرف ناخوش نامه‌ی خویش!
تو ای یوسف! زبان زین راز دربند!		به هر کس گفتن این راز مپسند!
همین بس در سخن چالاکی تو		که روشن گشت بر ما پاکی تو»
عزیز این گفت و بیرون شد ز خانه		به خوش خویی سمر شد در زمانه
تحمل دلکش است، اما نه چندین!		نکو خویی خوش است، اما نه چندین!
مکن در کار زن چندان صبوری		که افتد رخنه در سد غیوری