حسن خوبان عزیز چندانست

حسن خوبان عزیز چندانست		که رخ یوسفم به زندانست
باش، تا او به تخت مصر آید		که بخندد لبی که خندانست
بگذارد ز دل زلیخا را		گر چه مانند سنگ و سندانست
گر چه باشد به شهر او راهت		مرو آنجا، که شهر بندانست
آن یکی را، که وصف می‌گویم		گر ببینی هزار چندانست
یاد آن زلف و یاد آن رخسار		داروی جان دردمندانست
طلب او ز ما کنید، که او		بعد ازین همنشین رندانست
مپسند آبروی خویش، که دوست		دشمن خویشتن پسندانست
از لب دیگری حدیث مگوی		کاوحدی را لبش بد ندانست