چون فروماندی ز بد کردار خویش

چون فروماندی ز بد کردار خویش		پارسا گشتی کنون و نیک خو
آن مثل کز پیش گفتند، ای پسر،		من به شعر آرم کنون از بهر تو
گند پیری گفت که‌ش خوردی بریخت		«مر مرا نان تهی بود آرزو»