در مدح امام اجل عالم صفی‌الدین عمر گحجواری

زمانه‌ی گذران بس حقیر و مختصرست		ازاین زمانه‌ی دون برگذر که بر گذرست
به حل و عقد جهان را زمانه‌ایست دگر		که پیشکار قضا و مدبر قدرست
کف کفایت و رای صواب صدر اجل		به حل و عقد جهان را زمانه‌ی دگرست
صفی ملت اسلام و نجم دین خدای		عمر که وارث عدل و صلابت عمرست
بلند همت صدری که طبع و دستش را		قضا پیام‌ده است و سخا پیام‌برست
به جنب فکرت او برق گوییا زمنست		به جای خاطر او بحر گوییا شمرست
به قدر هست چو گردون اگرچه در جهتست		به رای هست چو خورشید اگرچه سایه‌ورست
بر عنایت او سعی چرخ نامشکور		بر عطیت او ملک دهر مختصرست
چو لطفش آید پتیاره‌ی زمانه هباست		چو قهرش آید اقبال آسمان هدرست
ز لطف او مرگ اندیشه کرد کلک شکر		از آن قبل که نهان دلش همه شکرست
ز بهر خدمت اندیشه‌ای که در دل اوست		ز پای تا به سرش صد میان با کمرست
ایا زمانه مثالی که از سیاست تو		چو عالمی ز زمانه زمانه بر خطرست
تویی که معده‌ی آز از عطات ممتلی است		تویی که دیده‌ی بخل از سخات بی‌بصرست
سحاب دست ترا جود کمترین باران		محیط طبع ترا علم کمترین گهرست
به آتش اندر ز آب عنایت تو نمست		به آب در ز سموم سیاستت شررست
چو جرم شمس همه عنصر تو از نورست		چو ذات عقل همه جوهر تو از هنرست
سپهر بر شده رازی ندارد از بد و نیک		که نه طلایه‌ی حزم ترا از آن خبرست
چو اتصال سعود و نحوس چرخ کبود		رضا و خشم ترا در جهان هزار اثرست
پر از خدنگ نوائب همی بریزد ازآنک		همای قدر ترا روزگار زیر پرست
تو آن جهان امانی که در حمایت تو		تذرو با شه و روباه ماده شیر نرست
سماک رامح اگر نیزه بشکند چه عجب		کنون که پیش حوادث حمایتت سپرست
جهان امن ترا چون ارم دو صد حرمست		سپهر قدر ترا چون قمر دو صد قمرست
ز خواب امن تو در کون کس نشان ندهد		که جز به دیده‌ی بخت تو اندرون سهرست
عدو به خواب درست از فریب کین تو نیز		بدان دلیل که بیدار گنگ و کور و کرست
اگرچه مایه‌ی خواب از رطوبت طبعست		خلاف نیست که آن از حرارت جگرست
شب حسود تو شامیست بی‌کرانه چنان		که روز حشر ز صبحش پگاه خیرترست
همیشه تا بشری راز روی مایه و سبق		چهار عنصر و نه چرخ مادر و پدرست
چو چار عنصرت اندر جهان تصرف باد		کزین چهار چو نه چرخ همتت زبرست
به قدر و جاه و شرف در جهان سمر بادی		که داد و دین و هنر در جهان ز تو سمرست
مباد جسم تو خالی ز جانت از پی آن		که جان ز جان تو دارد هرآنکه جانورست
به گام کام بساط زمانه را بسپر		که پای همت تو چون ملک فلک سپرست