در ذم فتوحی شاعر

ای بر در بامداد پندار		فارغ چو همه خران نشسته
نامت به میان مردمان در		چون آتشی از چنار جسته
ما را فلک گزاف پیشه		بر آخر شرکت تو بسته
نارسته ز جهل و برده هر روز		نوباوه‌ی احمقی برسته
با شومی جهل هرکه در ساخت		فالش نکند فلک خجسته
طفلند ممیزان و زینند		احرار چو دایه سینه خسته
باری چو درخت سست بیخی		کم ده به تبر ز شاخ دسته
در مجلس روزگارت این بس		کز درزه رسیده‌ای به دسته
طوفان منازعت مینگیز		ای ساکن کشتی شکسته
اف از خور و خواب اگر نبودیم		در سلک تناسب از تو رسته