چون بگذری دلم به تپیدن در اوفتد

چون بگذری دلم به تپیدن در اوفتد		دستم ز غم به جامه دریدن در اوفتد
گر پرتوی ز روی تو افتد بر آسمان		ماهش چو مشتری به خریدن در اوفتد
ور قامتت به باغ درآید، ز شرم او		حالی به قد سرو خمیدن در اوفتد
پرواز مرغ جان نبود جز به کوی تو		روزی که اتفاق پریدن در اوفتد
جان کمترین نثار تو باشد ز دست ما		آن ساعتی که فرصت دیدن در اوفتد
دانم که: بر حکایت من رحمت آوری		وقتی گرت مجال شنیدن در اوفتد
خلوت نشین خیال تو گر در دل آورد		چون اوحدی به کوچه دویدن در اوفتد