نگارا، گر چه از ما برشکستی

نگارا، گر چه از ما برشکستی		ز جانت بنده‌ام، هر جا که هستی
ربودی دل ز من، چون رخ نمودی		شکستی پشت من، چون برشکستی
چرا پیوستی، ای جان، با دل من؟		چو آخر دست، از من می‌گسستی
ز نوش لب چو مرهم می‌ندادی		ز نیش لب چرا جانم بخستی؟
ز بهر کشتنم صد حیله کردی		چو خونم ریختی فارغ نشستی
اگر چه یافتی از کشتنم رنج		ز محنت‌های من، باری، برستی
مرا کشتی، به طنز آنگاه گویی:		عراقی، از کف من نیک جستی!