روی خود بنمود و هوش از ما ببرد

روی خود بنمود و هوش از ما ببرد		طاقت و هوش از تن شیدا ببرد
دل شکیب از روی خوب او نداشت		زان میان بگذاشتیمش تا ببرد
روی او چون دید نقش ما و من		نام من گم کرد و رخت ما ببرد
زین جهان من داشتم جان و دلی		این به دست آورد و آن در پا ببرد
من چنین در جوش و آتش ناپدید		گر نهان آمد، مرا پیدا ببرد
دانش و دین مرا آن چشم ترک		روز غارت بود، در یغما ببرد
از دل من بود هر غوغا که بود		پیش او رفت آن دل و غوغا ببرد
راه فردا بر گرفت از امشبم		کامشبم بگرفت و تا فردا ببرد
تا قیامت هر که گوید سرعشق		قطره‌ای باشد، کزین دریا ببرد
جای آن هست ار کنی جوش و فغان		اوحدی، کش عشق او از جا ببرد