بقیه‌ی قصه‌ی بنای مسجد اقصی

چون سلیمان کرد آغاز بنا		پاک چون کعبه همایون چون منی
در بنااش دیده می‌شد کر و فر		نی فسرده چون بناهای دگر
در بنا هر سنگ کز که می‌سکست		فاش سیروا بی‌همی گفت از نخست
هم‌چو از آب و گل آدم‌کده		نور ز آهک پاره‌ها تابان شده
سنگ بی‌حمال آینده شده		وان در و دیوارها زنده شده
حق همی‌گوید که دیوار بهشت		نیست چون دیوارها بی‌جان و زشت
چون در و دیوار تن با آگهیست		زنده باشد خانه چون شاهنشهیست
هم درخت و میوه هم آب زلال		با بهشتی در حدیث و در مقال
زانک جنت را نه ز آلت بسته‌اند		بلک از اعمال و نیت بسته‌اند
این بنا ز آب و گل مرده بدست		وان بنا از طاعت زنده شدست
این به اصل خویش ماند پرخلل		وان به اصل خود که علمست و عمل
هم سریر و قصر و هم تاج و ثیاب		با بهشتی در سال و در جواب
فرش بی‌فراش پیچیده شود		خانه بی‌مکناس روبیده شود
خانه‌ی دل بین ز غم ژولیده شد		بی‌کناس از توبه‌ای روبیده شد
تخت او سیار بی‌حمال شد		حلقه و در مطرب و قوال شد
هست در دل زندگی دارالخلود		در زبانم چون نمی‌آید چه سود
چون سلیمان در شدی هر بامداد		مسجد اندر بهر ارشاد عباد
پند دادی گه بگفت و لحن و ساز		گه به فعل اعنی رکوعی یا نماز
پند فعلی خلق را جذاب‌تر		که رسد در جان هر باگوش و کر
اندر آن وهم امیری کم بود		در حشم تاثیر آن محکم بود