به تنگ همچو شرر از بقای خویشتنم

به تنگ همچو شرر از بقای خویشتنم		تمام چشم ز شوق فنای خویشتنم
ره گریز نبسته است هیچ کس بر من		اسیر بند گران وفای خویشتنم
چرا ز غیر شکایت کنم، که همچو حباب		همیشه خانه خراب هوای خویشتنم
سفینه در عرق شرم من توان انداخت		ز بس که منفعل از کرده‌های خویشتنم
ز دستگیری مردم بریده‌ام پیوند		امیدوار به دست دعای خویشتنم
ز بند خصم به تدبیر می‌توان جستن		مرا چه چاره، که زنجیر پای خویشتنم
به اعتبار جهان نیست قدر من صائب		عزیز مصر وجود از نوای خویشتنم