| غالباً بيمارى‌هائى که براى نوزاد پديد مى‌آيد، يک استعداد ذاتى و مادرزادى در آن دخالت دارد. ما در اينجا به دو مورد مهم از آن اشاره مى‌کنيم و ضمناً يادآور مى‌شويم که آنها در اثر انتخاب نوع غذاى لازم و مراقبت‌هاى دقيق قابل علاج هستند.
|
|
|
|
|
|
| نوزادانى يافت مى‌شوند که استعداد شديدى براى ابتلاء به امراض جلدى و مخاطى دارند، از قبيل: زخم شدن پوست بدن، پوسته پوسته شدن پوست بدن، انواع ثبورات جلدى، ذکام بينى و گلو، برنشيت، نزالهٔ روده و تورم غده‌ها.
|
|
|
|
| گروهى ديگر از شيرخواران، تحريکات عصبى از خود نشان مى‌دهند (اين عده از اطفال مخصوصاً، زياد فرياد مى‌کشند) مانند: بى‌قرارى عمومى، تحريک بى‌خوابى، تمايل زياد به استفراغ و غيره. معالجهٔ چنين بيمارى‌هائى طبيعى است که فقط در صلاحيت پزشک خواهد بود. پزشک هنگام معاينه طفل از برنامهٔ غذائى طفل توسط مادر کسب اطلاع خواهد نمود. بخشى از ابن نوع امراض در مورد اطفال تغذيه کنندهٔ طبيعى ظاهر نمى‌شود و در بقيه هم چنانچه اين دسته اطفال دچار شوند بسيار خفيف‌تر از اطفال با تغذيهٔ مصنوعى خواهد بود. چنين ناراحتى‌ها گاهى در اثر تغذيهٔ غلط براى اطفال تغذيه کننده از طريقهٔ مصنوعى پيش مى‌آيد. يا در نتيجهٔ مضايقه نمودن در غذاى ضميمه در هنگام ضرورت به‌وجود مى‌آيد. در اين حالت استعداد خفتهٔ بيمارى ناگهان قد عَلَم مى‌کند. راشيتيسم هم به اين دسته امراض تعلق دارد. بيمارىهاى واگير دارى وجود دارند که حيات و سلامت طفل را قبل از دبستان يا در دوران دبستان تهديد مى‌نمايد. گاهى شنيده مى‌شود که مثلاً 'سرخک و سياه سرفه' بيمارى بى‌ضررى هستند و طفل هر چه زودتر بدان مبتلا شود بهتر است.
|
|
| با کمال تأسف بايد متذکر شويم که اين اشتباه بزرگ، گاهى حيات طفل را به خطر مى‌اندازد، و اين اشتباهات گمراه کننده باعث مى‌شود که مادران اپيدمى‌ها و يا بيمارى‌هائى را که در خانهٔ همسايه يا فاميل است سهل انگاشته و کارى براى حفظ فرزند خود در مقابل سرايت آنها انجام ندهند.
|
|
| يک‌بار ديگر با قاطعيت و تأکيد از مادران مى‌خواهيم که مرتکب اينگونه اشتباهات نشوند. نوزادان و اطفال کوچک تا سن سه سالگى بايد به هر طريق از سرايت سرخک و سياه سرفه محافظت شوند. اين دو بيمارى در سنين اوليهٔ زندگى، خطر جانى دارند. در حالى‌که براى يک طفل دبستانى خطر آن استثنائى است. پس بايد ابتلاء به سرخک را که تقريباً هر کس يک‌بار به آن مبتلا مى‌شوند تا آنجا که ممکن است به تأخير انداخت، سرخک و سياه‌سرفه وقتى مى‌خواهد بروز کند علاماتى دارد.
|
|
|
|
| لکّه‌هايِ قرمز نامنظم و ثبورات جلدى قرمز همراه با تب و سياه‌سرفه و سرفه‌هاى متشنج صدادار و با کشش، علامت اين بيمارى است که ظاهر مى‌شود. به زحمت مى‌توان بيمارى اصلى را تشخيص داد. اطفال گاهى تب مى‌کنند و به نظر مى‌آيد که ذکام هستند. اين پيش علامت‌ها براى سرخک ۲ ـ ۴ روز و براى سرفه حتى سه هفته طول مى‌کشد. در همين اوقات است که کودکان بيمارى را منتشر مى‌سازند. و بالاخره سرخک يا سياه‌سرفه حقيقتاً ظاهر مى‌شوند. کودکانى که قبلاً مبتلا شده‌اند مجدداً دچار نمى‌شوند، ولى ما بايد نوزادان و اطفالمان را که هنوز مبتلا نشده‌اند از اطفالى که سرفه مى‌کنند يا ذکام هستند دور نگاه داريم. به‌خصوص وقتى که سرخک و سياه‌سرفه شايع است. اطفال دبستانى بيمارى را به آسانى منتشر مى‌سازند. انتقال فقط مستقيماً از کودک مريض به کودک سالم انجام مى‌گردد، نه مانند مخملک که حتى توسط اشياء نيز انتقال ميکروب و بيمارى صورت مى‌گيرد. يک‌بار مبتلا شدن به سرخک و سياه‌سرفه شخص را براى هميشه از ابتلاى مجدد، مصون مى‌دارد.
|
|
|
|
| مخلمک قبل از شش ماهگى به‌ندرت پيش مى‌آيد. ديفترى براى نوزاد بسيار خطرناک است. ما توصيه مى‌کنيم که کودک در هر سنى، از ابتلاء به اين دو بيمارى محافظت شود. يک‌بار مبتلا شدن بدان هيچ‌گونه مصونيتى توليد نمى‌کند، انسان ممکن است چندين بار به آنها مبتلا شود. هرگاه عفونتى در گلو پديد مى‌آيد و يا کودک به زحمت غذا را قورت مى‌دهد، بايد به ديفترى فکر نمود. همچنين هرگونه گرفتگى صدا يا سينه، و سرفهٔ عوعو مانند نوزاد، مظنون است. معالجهٔ ديفترى فقط سرم آن است. هر چه زودتر به‌کار رود مطمئن‌تر تأثير مى‌کند. بنابراين، بايد به مجرد کوچک‌ترين علامتى و پيش آمدن سؤظنى در مورد ديفترى، بدون اتلاف وقت طبيب را بر بالين نوزاد حاضر کرد.
|
|
|
|
| عليه بيشتر بيمارىهاى واگيردار اطفال، مايه‌کوبى امکان دارد و اين، کودک را از خطر حفظ مى‌نمايد. از ماه چهارم به بعد، براى مايه کوبى‌‌‌هاى لازم بايد به طبيب مراجعه نمود (کزاز، ديفترى، سياه‌سرفه) اين مايه‌کوبى بايد سه بار در فاصلهٔ هر شش هفته يک‌بار تکرار شود.
|
|
| بعد از اولين سال زندگى، مجدداً يک مايه‌کوبى امدادى عليه آن اجراء مى‌گردد (تا مقاومت به‌دست آمده عليه بيمارى مسرى تجديد شود) در سن ورود به دبستان، سوّمين و آخرين مايه‌کوبى صورت مى‌گيرد.
|
|
| مايه‌کوبى عليه آبله، اجبارى است. کودک بايد تا پايان اوّلين سالِ زندگى وى عليه آبله مايه‌کوبى شود. البته بهتر است در اولين نيمهٔ سال زندگى عليه آبله مايه‌کوبى شود. زيرا در اين وقت، عکس‌العمل آن سبک‌تر از بعد است.
|
