پیری ایمونولوژیک

آيا پاسخ ايمنى به واکسيناسيون در سالمندان به‌خوبى بچه‌ها مى‌باشد؟ به‌طور خلاصه تغيير در سيستم ايمنى و پاسخ‌هاى افراد مسن دوجانبه مى‌باشد.

- پاسخ‌هاى ايمنى در مقايسه با بچه‌ها و بالغين جوان مناسب‌تر مى‌باشند.

- شرايط خود ايمنى (اتوايمونيتي) در اين گروه سنى شايع‌تر و شديدتر است.

وقتى پيرى ايمونولوژيک به‌قوع مى‌پيوندد تغيير و تحولى در تيموس مشاهده مى‌شود که در اوايل بزرگسالى شروع مى‌گردد ولى پس از گذشت زمان برروى کارائى ايمونولوژيک مؤثر مى‌شود. اين فاصله زمانى با پيدايش تعداد زيادى لنفوسيت‌هاى خاطره‌اى با طول عمر زياد اجين مى‌باشد. با توليد آنتى‌بادي، لنفوسيت‌هاى T با ماکروفاژها و لنفوسيت‌هاى B متقابلاً وارد عمل مى‌گردند و اين تقابل مستلزم شرکت دو گروه از سلول‌هاى متضاد هم يعنى سلول‌هاى T کمک‌کننده و سلول‌هاى T سرکوب‌کننده مى‌باشد. هنوز مشخص نيست که کاهش کارائى ايمونولوژيک افراد مسن به‌علت کاهش فعاليت سلول‌هاى T کمک‌کننده است يا افزايش فعاليت سلول‌هاى T سرکوب کننده، پاسخ ايمنى به تحريک آنتى‌ژنى نتايج ضد و نقيضى را نشان مى‌دهد. در حقيقت توليد آنتى‌بادى با افزايش سن کاهش مى‌يابد که البته بسته به ميزان آنتى‌ژن تزريق شده دفعات تزريق و آن فرد به‌خصوص، فرق مى‌کند. و مشخص نيست که اين يک پاسخ اوليه است و يا پاسخ ثانويه، و تنها با تيتراسيون سرولوژيک در روز هفتم ممکن است بتوان به اين سئوال پاسخ داد.

در حالى‌که در افراد مسن، ايمنى هومورال به‌سختى تحت تأثير قرار مى‌گيرد يا اينکه فقط در مراحل آخر عمر کمى تغيير مى‌کند، مطالعات مختلف اُفت مشخص ايمنى سلولى را در افرد مسن ثابت کرده‌اند اين يافته در invivo با مطالعه روى تست‌هاى پوستى و در invitro و به‌وسيله LTT و نيز کاهش واکنش نسبت به ميتوژن‌ها که نشان‌دهنده کاهش توانائى فعاليت لنفوسيت‌ها چون پيرى مى‌باشد، تأئيد مى‌شود.

تعدد تست‌هاى داخل درمال استفاده شده، ما را به سمت مطالعه و ايجاد يک متد تست مولتى پانکچر که براى بيماران پذيرفتنى‌تر باشد. هدايت مى‌نمايد. اين روش ما را قادر مى‌سازد تا پاسخ‌هاى حساسيتى تأخيرى پوستى را نسبت به هفت آنتى‌ژن مختلف و با يک کيت کنترل بررسى نمائيم.

يک مطالعه روى ۱۰۷ نفر از افراد مسن که به سه گروه سني: ۷۵ تا ۸۴ سال، ۹۴ سال و بالاى ۹۵ سال تقسيم شده و يک گروه بالغين هم به‌عنوان گروه مقايسه درنظر گرفته شده بود، نشان داد که متوسط پاسخ نسبت به بيشتر يا کمتر از ۳ آنتى‌ژن - چه از نظر تعداد پاسخ‌هاى مثبت و چه شدت پاسخ به آنتى‌ژن همراه با افزايش سن افزايش مى‌يابد.

بنابراين با توجه به تغييرات ايمونولوژيک در افراد مسن، قابليت آسيب‌پذيرى در مقابل عفونت‌هاى وايرال و باکتريال افزايش مى‌يابد. همچنين اين عفونت‌ها، اغلب سبب به‌هم خوردن تعادلى مى‌شوند که خود قبلاً به‌واسطه وجود پاتولوژى‌هاى مزمن و يا درمان طولانى ‌مدت با ايمونوساپرسيو، شکننده و سست مى‌باشد.

مشکل ايجاد نواقص و مالفورماسيون‌ها توسط سرخجه و مرگ و مير بالا بر اثر آنفلوآنزا، سبب شده که به ايمن‌سازى روتين عليه سرخجه براى خانم‌هاى مسن برعليه آنفلوآنزا براى تمام افراد مسن توجهى خاص مبذول شود. علاوه بر اين برنامه‌هاى ايمن‌سازى که پس از جنگ جهانى دوم در کشورهاى اروپائى برقرار شد تنها هدف آن اطفال بودند. بنابراين بسيارى از افراد مسن شامل تعداد زيادى از خانم‌ها واکسينه نبوده و ممکن است هنوز به اين بيمارى‌ها مبتلا باشند.