در مدح امیر اجل ابو علی علاء الدین حسن

سپهر رفعت و کوه وقار و بحر سخا		بهاء دین خدا آن جهان قدر و بها
ابوعلی حسن آن مسند سمو و علو		که آفتاب جلالست و آسمان سخا
به قدر واسطه‌ی عقد جنبش و آرام		به عدل قاعده‌ی ملک آدم و حوا
کشد ز کلک خطا بر رخ قضا و قدر		نهد به نطق حنا بر کف صواب و خطا
همش به خطه‌ی فرمان درون و حوش و طیور		همش به سایه‌ی احسان درون رجال و نسا
ایا به پای تو یازان فلک به دست لطف		و یا به سوی تو ناظر قضا به عین رضا
خجل ز رفعت قدر تو رفعت گردون		غمین ز وسعت طبع تو وسعت دریا
به جنب رای تو منسوخ چشمه‌ی خورشید		به پیش قدر تو مدروس گنبد خضرا
زبان کلک تو ناطق به پاسخ تقدیر		سحاب دست تو حامل به لل لالا
به زیر دامن امن تو فتنها پنهان		به پیش دیده‌ی وهم تو رازها پیدا
بر درنگ رکاب تو بی‌درنگ زمین		بر شتاب عنان تو بی‌شتاب صبا
سحاب لطف تو گر قطره بر زمین بارد		حدید و سنگ شود مستعد نشو و نما
سموم قهر تو گر شعله بر سپهر کشد		شهاب‌وار ببرد زحل ز روی سما
تبارک‌الله از آن آب سیر آتش فعل		که با رکاب تو خاکست و با عنانت هوا
گه درنگ ز خاک زمین ربوده قرار		گه شتاب به باد هوا نموده قفا
به رفتن اندر بحرش برابر خشکی		به جستن اندر کوهش مقابل صحرا
نه چرخ و چرخ ازو کاج خورده در جنبش		نه کوه و کوه از کوس خورده در بالا
همیشه تا که نیاید یقین نظیر گمان		مدام تا که نباشد فنا عدیل بقا
گمان خاطرت از صدق باد جفت یقین		بقای حاسدت از رنج باد جنس فنا
گذشته بر تو هر آذار بهتر از کانون		نهاده با تو هر امروز وعده‌ی فردا