ز بامداد چه دشمن کشست دیدن یار

ز بامداد چه دشمن کشست دیدن یار		بشارتیست ز عمر عزیز روی نگار
ز خواب برجهی و روی یار را بینی		زهی سعادت و اقبال و دولت بیدار
همو گشاید کار و همو بگوید شکر		چنان بود که گلی رست بی‌قرینه خار
چو دست بر تو نهد یار و گویدت برخیز		زهی قیامت و جنات و تحتها الانهار
بگو به موسی عمران که شد همه دیده		که نعره ارنی خیزد از دم دیدار
برای مغلطه می‌دید و دیدنش می‌جست		زهی مقام تجلی و آفتاب مدار
ز بامداد چو افیون فضل او خوردیم		برون شدیم ز عقل و برآمدیم ز کار
ببین تو حال مرا و مرا ز حال مپرس		چو عقل اندک داری برو مگو بسیار
برو مگوی جنون را ز کوره معقولات		که صد دریغ که دیوانه گشته‌ای یک بار
مرا در این شب دولت ز جفت و طاق مپرس		که باده جفت دماغست و یار جفت کنار
مرا مپرس عزیزا که چند می‌گردی		که هیچ نقطه نپرسد ز گردش پرگار
غبار و گرد مینگیز در ره یاری		که او به حسن ز دریا برآورید غبار
منه تو بر سر زانو سر خود ای صوفی		کز این تو پی نبری گر فروروی بسیار
چو هیچ کوه احد برنیامد از بن و بیخ		چه دست درزده‌ای در کمرگه کهسار
در آن زمان که عسل‌های فقر می‌لیسیم		به چشم ما مگسی می‌شود سپه سالار
چه ایمنست دهم از خراج و نعل بها		چو نعل ماست در آتش ز عشق تیزشرار