مپرس از من که هیچم یاد کردی

مپرس از من که هیچم یاد کردی		که خود هیچم فرامش می‌نگردی
چه نیکوروی و بدعهدی که شهری		غمت خوردند و کس را غم نخوردی
چرا ما با تو ای معشوق طناز		به صلحیم و تو با ما در نبردی
نصیحت می‌کنندم سردگویان		که برگرد از غمش بی روی زردی
نمی‌دانند کز بیمار عشقت		حرارت بازننشیند به سردی
ولیکن با رقیبان چاره‌ای نیست		که ایشان مثل خارند و تو وردی
اگر با خوبرویان می‌نشینی		بساط نیک نامی درنوردی
دگر با من مگوی ای باد گلبوی		که همچون بلبلم دیوانه کردی
چرا دردت نچیند جان سعدی		که هم دردی و هم درمان دردی