ما در شکست گوهر یکدانه‌ی خودیم

ما در شکست گوهر یکدانه‌ی خودیم		سنگ ملامت دل دیوانه‌ی خودیم
چون بلبل از ترانه‌ی خود مست می‌شویم		ما غافلان به خواب ز افسانه‌ی خودیم
در خون نشسته‌ایم ز رنگینی خیال		چون لاله دلسیاه ز پیمانه‌ی خودیم
گیریم گل در آب به تعمیر دیگران		هر چند سیل گوشه‌ی ویرانه‌ی خودیم
دست فلک کبود شد از گوشمال و ما		مشغول خاکبازی طفلانه‌ی خودیم
ما چون کمان ز گوشه نشینی درین بساط		هر جا رویم معتکف خانه‌ی خودیم
صائب، شده است برق حوادث چراغ ما		تا خوشه چین خرمن بی‌دانه‌ی خودیم