مکن مکن که پشیمان شوی و بد باشد

مکن مکن که پشیمان شوی و بد باشد		که بی‌عنایت جان باغ چون لحد باشد
چه ریشه برکنی از غصه و پشیمانی		چو ریش عقل تو در دست کالبد باشد
بکن مجاهده با نفس و جنگ ریشاریش		که صلح را ز چنین جنگ‌ها مدد باشد
وگر گریز کنی همچو آهو از کف شیر		ز تو گریزد آن ماه بر اسد باشد
نه گوش تو سخن یار مهربان شنود		نه پیش چشم تو دلدار سروقد باشد
نشین به کشتی روح و بگیر دامن نوح		به بحر عشق که هر لحظه جزر و مد باشد
گذر ز ناز و ملولی که ناز آن تو نیست		که آن وظیفه آن یار ماه خد باشد
چه ظلم کردم بر حسن او که مه گفتم		صد آفتاب و فلک را بر او حسد باشد
خموش باش و مگو ریگ را شمار مکن		شمار چون کنی آن را که بی‌عدد باشد