اصول درمان با آب و الکترولیت

۱. ميزان نياز به مايع نگهدارنده بايد تعيين شود.

۲. نقايص موجود در حجم يا ترکيب مايعات بدن بايد محاسبه گردند. اين کار مستلزم آناليز چهار خصوصيت از شرايط آب و الکتروليتى بيمار است که براساس تغييرات وزن، غلظت الکتروليت‌هاى سرم و pH و Pco₂ خون تعريف مى‌شوند:

- شدت کمبود موجود در حجم مايعات

- پاتوژنز و درمان غلظت غيرطبيعى سديم

- ارزيابى نياز به پتاسيم

- درمان اختلال همزمان موجود در اسيد و باز

با استفاده از راهنماى موجود در جدول (تعادل تيپيک روزانهٔ مواد محلول در افراد طبيعي) مى‌توان مقادير نگهدارندهٔ مورد نياز در شرايط طبيعى را تعيين نمود. تب يا دماى بالاى محيط باعث افزايش دفع غيرمحسوس و درنتيجه افزايش مقادير مايع مورد نياز مى‌گردند. پاسخ طبيعى به استرس جراحي، احتباس آب و الکتروليت است، بنابراين در دورهٔ بلافاصله پس از جراحي، مقادير نگهدارندهٔ مورد نياز کمتر مى‌باشند.

در تجويز درمان غيرخوراکى در موارد کمبود آب و الکتروليت، دو اصل تجربى به‌کار گرفته مى‌شود:

۱. در اکثر اختلالات، نيمى از کمبود محاسبه‌شده بايد ظرف يک دورهٔ ۲۴ ساعته جايگزين شده، پس از شرايط بالينى ارزيابى مجدد به‌عمل آيد.

۲. مدت زمانى که اختلال مايع يا الکتروليت ظرف آن اصلاح مى‌شود، بايد برابر زمانى باشد که اختلال طى آن ايجاد شده است.