جان جز پیش خود چمانه منه

جان جز پیش خود چمانه منه		طبع جز بر می مغانه منه
باده را تا به باغ شاید برد		آنچنان در شرابخانه منه
گر چه همرنگ نار دانه بود		نام او آب نار دانه منه
در هر آن خانه‌ای که می نبود		پای اندر چنان ستانه منه
تا بود باغ آسمان گردان		چشم بر روی آسمانه منه
روی جز بر جناح چنگ ممال		دست جو بر بر چغانه منه
گر نخواهی که در تو پیچد غم		رنج بر طبع شادمانه منه
بد و نیک زمانه گردانست		بر بد و نیک او بهانه منه
بخردان بر زمانه دل ننهند		پس تو دل نیز بر زمانه منه