بس که خوشدل با غم شبهای در خویش را

بس که خوشدل با غم شبهای در خویش را		دوست میدارم چو طفل کور دل آدینه را
تا نظر سوی دو چشم تست یاران ترا		کی بود بیکاری آن مردم شکاران ترا
ای طبیب از ما گذر درمان درد مام جوی		تاکند جانان ما از لطف خود درمان ما
دی خرامان در چمن ناگه گذشتی لاله گفت		نیست مثل آن صنوبر در همه بستان ما