ای آنکه، نیست جز بر یار انتعاش تو

ای آنکه، نیست جز بر یار انتعاش تو		بس می‌خروشد آن سخن دل‌خراش تو
زرقی همی فروشی و شهری همی خری		دخل گزاف بنگر و خرج بلاش تو
گویی که: دین پرستم و دنیا پرست نه		وانگه ز بیست خواجه فزون‌تر معاش تو
بر روی راه این دو سه حیوان، به راستی		کمتر ز دام نیست دم دانه‌پاش تو
گه راز خود ز خلق بپوشیده‌ای، ولی		روی زمین پرست ز تشویق فاش تو
فردا کجا خلاص دهی آن مرید را؟		کامروز قرض‌دار شد از بهر آش تو
با اوحدی مباف کرامات خود، که هیچ		کاری نمی‌رود ز بباش و مباش تو