ز پاسبانی همسایه گرد بام و درت

ز پاسبانی همسایه گرد بام و درت		بدان رسید که دزدیده می‌کنم نظرت
درون خانه چو ره نیست، چاره آن دانم		که: آستانه پرستی کنم چو خاک درت
هزار بار گر از خدمتم برانی تو		دگر بیایم و خدمت کنم به جان و سرت
گر التفات به زر دیدمی ترا روزی		ز رنگ چهره‌ی خود در گرفتمی به زرت
تو بسته‌ای کمری بر میان به کینه‌ی من		مرا چه طرف ز مهر تو چشم بر کمرت؟
نداشت هیچ درخت این بر جوان، که تراست		ولی چه چاره؟ که دستی نمیرسد به برت
خبر ز درد دل من به هر کسی برسید		ولی چه سود؟ کزان کس نمیکند خبرت
گذر کنی تو به هر جانبی و نگذارد		غرور حسن که: باشد بر اوحدی گذرت