رنجور شدن اوستاد به وهم

گشت استا سست از وهم و ز بیم		بر جهید و می‌کشانید او گلیم
خشمگین با زن که مهر اوست سست		من بدین حالم نپرسید و نجست
خود مرا آگه نکرد از رنگ من		قصد دارد تا رهد از ننگ من
او به حسن و جلوه‌ی خود مست گشت		بی‌خبر کز بام افتادم چو طشت
آمد و در را بتندی وا گشاد		کودکان اندر پی آن اوستاد
گفت زن خیرست چون زود آمدی		که مبادا ذات نیکت را بدی
گفت کوری رنگ و حال من ببین		از غمم بیگانگان اندر حنین
تو درون خانه از بغض و نفاق		می‌نبینی حال من در احتراق
گفت زن ای خواجه عیبی نیستت		وهم و ظن لاش بی معنیستت
گفتش ای غر تو هنوزی در لجاج		می‌نبینی این تغیر و ارتجاج
گر تو کور و کر شدی ما را چه جرم		ما درین رنجیم و در اندوه و گرم
گفت ای خواجه بیارم آینه		تا بدانی که ندارم من گنه
گفت رو مه تو رهی مه آینت		دایما در بغض و کینی و عنت
جامه‌ی خواب مرا زو گستران		تا بخسپم که سر من شد گران
زن توقف کرد مردش بانگ زد		کای عدو زوتر ترا این می‌سزد