توانگران که به جنب سرای درویشند

توانگران که به جنب سرای درویشند		مروتست که هر وقت از او بیندیشند
تو ای توانگر حسن از غنای درویشان		خبر نداری اگر خسته‌اند و گر ریشند
تو را چه غم که یکی در غمت به جان آید		که دوستان تو چندان که می‌کشی بیشند
مرا به علت بیگانگی ز خویش مران		که دوستان وفادار بهتر از خویشند
غلام همت رندان و پاکبازانم		که از محبت با دوست دشمن خویشند
هرآینه لب شیرین جواب تلخ دهد		چنان که صاحب نوشند ضارب نیشند
تو عاشقان مسلم ندیده‌ای سعدی		که تیغ بر سر و سر بنده وار در پیشند
نه چون منند و تو مسکین حریص کوته دست		که ترک هر دو جهان گفته‌اند و درویشند