۱۸۷۷ م. اختراع گرامافون مکانیکی (کوکی)

۱۸۷۷ م. روزنامه واشنگتن پست

روزنامه واشگنتن پست Washington Post در سال ۱۸۷۷ آغاز به‌کار کرد. اين روزنامه که در واشنگتن منتشر مى‌شد، به‌عنوان روزنامه حزب دموکرات شناخته شد. در سال ۱۸۸۹ مالکيت آن به بخش خصوصى انتقال يافت. بعد از چند دهه تلاطم توسط سرمايه‌دارى به‌نام اوژن ماير Eugene Meyer در سال ۱۹۲۳ خريدارى شد. او سياست سردبيرى مستقلى را ايجاد کرد و به سبک نگارش خوب اخبار پرداخت. ماير مالکيت اين روزنامه را به داماد خود Philip L. Graham در سال ۱۹۴۶ منتقل کرد.

۱۸۷۷ م. اختراع گرامافون مکانيکى (کوکى)

اميل برلينر (Emile Berliner) مخترع آمريکائى در ۲۰ مى ۱۸۵۱ در هانُوِر آلمان به دنيا آمد و در سال ۱۸۷۰ به ايالات‌متحده آمريکا مهاجرت کرد. او بيشتر مطالعه خود را صرف الکتريسيته و آکوستيک صداشناسى مى‌کرد. او مهندسى مجرب در رابطه با تلفن بود. برلينر در سال ۱۸۷۷ اختراع خود را به‌نام گرامافون برلينر داراى يک موتور مکانيکى بود که همانند ساعت‌هاى کوکي، داراى فنر و مقدارى چرخ‌دنده و اهرم بود، و مثل ساعت با دسته هندلى کوک مى‌شد. اين موتور در داخل يک جعبه قرار داشت و يک ميله از وسط جعبه بيرون بود و روى آن يک ديسک فلزى قرار داشت. روى ديسک گردان يک صفحه فلزى (Flat-Disc) که اختراع شارل کروى بود قرار مى‌گرفت. يک سوزن توسط پايه‌اى حساس به وسط ديافراگم متصل بود. وقتى که صفحه به دوران منظم مى‌رسيد ارتباطات مکانيکى که قبلاً ضبط و ايجاد شده بود توسط لوله‌اى به يک شيپور متصل مى‌شد و صداى ضبط شده از آن خارج مى‌شد. صدائى که از شيپور خارج مى‌شد فاقد صداهاى زير با فرکانس بالا بود و اين نقص را ديافراگمى که به ارتعاش درمى‌آورد کامل مى‌کرد. ديافراگم تا حدودى صداهاى زير را پخش مى‌کرد و جمع صداى ديافراگم با شيپور صداى کامل يا صداى مادر را ايجاد مى‌کرد. کارخانه‌ها شروع به ساختن صفحه از جنس کائوچو يا نوعى کائوچو کردند و روزبه‌روز اين وسيله تکميل‌تر و زيباتر مى‌شد. اولين کمپانى‌هاى توليدکننده عبارت بودند از Victor، Deutsche Gramophon، Columbia.

اين کارخانه‌ها خيلى سريع توانستند بخش بزرگى از توليد صفحه و گرامافون‌ها راه‌اندازى نمايند. کشورهاى ديگر که از نظر صنعتى ضعيف‌تر بودند سفارشات خود را به اين کارخانه‌ها مى‌دادند. صفحاتى که با اين گرامافون پخش مى‌شد کم دوام و شکستنى بود. دور و يا سرعت دوران اين صفحات ۷۸ دور در دقيقه بود. براى نواختن از سوزن‌هاى فولادى استفاده مى‌شد که براى اين شيارها ساخته مى‌شد. سوزن‌ها به‌علت سائيدگى با هر ۲ الى ۴ صفحه تعويض مى‌شد. صفحه‌ها داراى دو اندازه به قطرهاى ۲۵ سانت به مدت ۳ دقيقه براى ترانه‌ها و آثار کوتاه و قطر ۳۰ سانت براى آثار کلاسيک به مدت ۵ دقيقه ساخته مى‌شد. موادى که براى ساخت اين صفحه‌ها به‌کار مى‌رفت نوعى کائوچو يا کپال (Copal) با مقدارى پودر سنگ سياه رنگ در ۱۵۰ درجه حرارت پخته مى‌شد تا به‌صورت خمير درآيد و در قالب فرم گيرد. دستگاه‌هاى گرامافون توسط کارخانه‌هاى مختلف در طرح‌هاى گوناگون و متنوع به‌صورت قابل حمل و مبله طراحى و ارائه مى‌شدند.