معراج ما به روح و روان بود صبح دم

معراج ما به روح و روان بود صبح دم		دیدار ما به دیده‌ی جان بود صبح دم
آن دلفروز پرده برانداخت همچو روز		از چشم غیر اگرچه نهان بود صبح دم
چون فکرتم ز انفس و آفاق در گذشت		پرواز من برون ز جهان بود صبح‌دم
با جبرئیل عقل روانم، که شاد باد،		از رفرف دماغ روان بود صبح دم
جایی رسید فکرم و بگذشت، کندرو		روح‌القدس کشیده عنان بود صبح دم
طاوس جانم از هوس منتهای وصل		بر شاخ سدره جلوه کنان بود صبح دم
دریافتم ز قرب مکانی و منزلی		کان جانه منزل و نه مکان بود صبح دم
اندیشها که وهم هراسنده کرده بود		با شوق گفتنم نه چنان بود صبح‌دم
و آن سودها که نفس هوس پیشه جمع داشت		در کوی عشق جمله زیان بود صبح دم
او خود ثنای خود به خودی گفت: کاوحدی		از وصف حال کند زبان بود صبح‌دم