چو عشق را تو ندانی بپرس از شب‌ها

چو عشق را تو ندانی بپرس از شب‌ها		بپرس از رخ زرد و ز خشکی لب‌ها
چنان که آب حکایت کند ز اختر و ماه		ز عقل و روح حکایت کنند قالب‌ها
هزار گونه ادب جان ز عشق آموزد		که آن ادب نتوان یافتن ز مکتب‌ها
میان صد کس عاشق چنان بدید بود		که بر فلک مه تابان میان کوکب‌ها
خرد نداند و حیران شود ز مذهب عشق		اگر چه واقف باشد ز جمله مذهب‌ها
خضردلی که ز آب حیات عشق چشید		کساد شد بر آن کس زلال مشرب‌ها
به باغ رنجه مشو در درون عاشق بین		دمشق و غوطه و گلزارها و نیرب‌ها
دمشق چه که بهشتی پر از فرشته و حور		عقول خیره در آن چهره‌ها و غبغب‌ها
نه از نبیذ لذیذش شکوفه‌ها و خمار		نه از حلاوت حلواش دمل و تب‌ها
ز شاه تا به گدا در کشاکش طمعند		به عشق بازرهد جان ز طمع و مطلب‌ها
چه فخر باشد مر عشق را ز مشتریان		چه پشت باشد مر شیر را ز ثعلب‌ها
فراز نخل جهان پخته‌ای نمی‌یابم		که کند شد همه دندانم از مذنب‌ها
به پر عشق بپر در هوا و بر گردون		چو آفتاب منزه ز جمله مرکب‌ها
نه وحشتی دل عشاق را چو مفردها		نه خوف قطع و جداییست چون مرکب‌ها
عنایتش بگزیدست از پی جان‌ها		مسببش بخریدست از مسبب‌ها
وکیل عشق درآمد به صدر قاضی کاب		که تا دلش برمد از قضا و از گب‌ها
زهی جهان و زهی نظم نادر و ترتیب		هزار شور درافکند در مرتب‌ها
گدای عشق شمر هر چه در جهان طربیست		که عشق چون زر کانست و آن مذهب‌ها
سلبت قلبی یا عشق خدعه و دها		کذبت حاشا لکن ملاحه و بها
ارید ذکرک یا عشق شاکرا لکن		و لهت فیک و شوشت فکرتی و نها
به صد هزار لغت گر مدیح عشق کنم		فزونترست جمالش ز جمله دب‌ها