جان خراباتی و عمر بهار

جان خراباتی و عمر بهار		هین که بشد عمر چنین هوشیار
جان و جهان جان مرا دست گیر		چشم جهان حرف مرا گوش دار
صورت دل آمد و پیشم نشست		بسته سر و خسته و بیماروار
دست مرا بر سر خود می‌نهاد		کای به غم دوست مرا دست یار
درد سرم نیست ز صفرا و تب		از می عشقست سرم پرخمار
این همه شیوه‌ست مرادش توی		ای شکرت کرده دلم را شکار
جان من از ناله چو طنبور شد		حال دلم بشنو از آواز تار