به من نگر که منم مونس تو اندر گور

به من نگر که منم مونس تو اندر گور		در آن شبی که کنی از دکان و خانه عبور
سلام من شنوی در لحد خبر شودت		که هیچ وقت نبودی ز چشم من مستور
منم چو عقل و خرد در درون پرده تو		به وقت لذت و شادی به گاه رنج و فتور
شب غریب چو آواز آشنا شنوی		رهی ز ضربت مار و جهی ز وحشت مور
خمار عشق درآرد به گور تو تحفه		شراب و شاهد و شمع و کباب و نقل و بخور
در آن زمان که چراغ خرد بگیرانیم		چه‌های و هوی برآید ز مردگان قبور
ز های و هوی شود خیره خاک گورستان		ز بانگ طبل قیامت ز طمطراق نشور
کفن دریده گرفته دو گوش خود از بیم		دماغ و گوش چه باشد به پیش نفخه صور
به هر طرف نگری صورت مرا بینی		اگر به خود نگری یا به سوی آن شر و شور
ز احولی بگریز و دو چشم نیکو کن		که چشم بد بود آن روز از جمالم دور
به صورت بشرم‌هان و هان غلط نکنی		که روح سخت لطیفست عشق سخت غیور
چه جای صورت اگر خود نمد شود صدتو		شعاع آینه جان علم زند به ظهور
دهل زنید و سوی مطربان شهر تنید		مراهقان ره عشق راست روز ظهور
به جای لقمه و پول ار خدای را جستی		نشسته بر لب خندق ندیدیی یک کور
به شهر ما تو چه غمازخانه بگشادی		دهان بسته تو غماز باش همچون نور