آگاهی خسرو از عشق فرهاد

حکایت فاش گشت اندر زمانه		به گوش عالمی رفت این فسانه
چو اندر شهر گشت این داستان نو		رسید آگاهی اندر گوش خسرو
که شیرین راز عشق سست بنیاد		به دل شد رغبت خسرو به فرهاد
ندیمان هر چه بشنیدند از آن راز		همه گفتند شهرا یک به یک باز
فتاد اندر دل شه خارخاری		که دامان گلشن بگرفت خاری
بزرگ امید گفتش کانچه را یست		منت گویم دگر به دان خدای است
روان کن نامه‌ای با یاد گاری		عتاب و لطف را در وی شماری
جواب نامه را چون باز خوانیم		مزاجش هر چه باشد بازدانیم
وزان پاسخ قیاس خویش گیریم		بدان اندازه کاری پیش گیریم
ملک فرمود کاین معنی صواب است		کلید هر سالی را جوابست
دبیر خاص را فرمود تا زود		کند نوک قلم را عنبر آلود
به املای ملک مرد هنرسنج		فشاند از کلک چوبین گوهرین گنج