پند گوی تو چه‌ها تا به تو فهمانیده

پند گوی تو چه‌ها تا به تو فهمانیده		کز منت باز به این مرتبه رنجانیده
ز آتش سرکش قهرت ز تو رو گردانست		عاشق روی ز شمشیر نگردانیده
زان نگه قافله‌ی صبر گریزان وز پی		مژه‌ها تیغ در آن قافله خوابانیده
مژه بیش از مدد ابرویش از دل گذران		تیر پران و کمان گوشه نجنبانیده
چه روم بی تو به گشت چمن ای حور که هست		باغ گل در نظرم دوزخ تابانیده
می‌کشم پای ز هنگامه‌ی عشقت که فراق		سخت چشم من ازین معرکه ترسانیده
محتشم شمع صفت چند بسوزی مروی		خویش را کس به عبث این همه سوزانیده